Hallo allemaal,
Al maanden had ik het gepland en twee weken geleden heb ik dan eindelijk de tijd gevonden om eens het Hürtgenwald (tussen Aken en Monschau) te bezoeken. Het was helaas maar een middag, maar ik ga snel weer terug omdat er echt nog heel veel te zien is van wat er zich heeft afgespeeld tussen september 1944 en februari 1945. Voor de geïnteresseerden zal ik hier wat foto's met uitleg plaatsen.
Mijn bestemming die middag was de river de Kall en met name de beruchte Kall-trail waar de "Allerseelenschlacht" zich heeft afgespeeld. De Amerikaanse 28th "Keystone" Division had opdracht gekregen om vanuit Vossenack naar het zuiden te gaan via een smal pad over de rivier de Kall om Kommerscheidt en vervolgens Schmidt in te nemen. De infanterie divisie slaagde erin om Kommerscheidt te veroveren, maar werd een dag later door een Duitse tegenaanval van infanterie en tanks weer terug gedreven. De snelle geallieerde opmars vanaf 6 juni 1944 was met name te danken aan het overwicht van tanks en vliegtuigen, maar in het dichte, mistige woud waren deze nauwelijks inzetbaar. De Shermantanks die de 28th Division moesten assisteren waren nauwelijks over het smalle pad (de Kall-trail) te manoeuvreren waardoor de infanteristen er grotendeels alleen voor stonden. In het donker en de mist probeerden kleine groepjes infanteristen zich via de Kall-trail weer richting Vossenack in veiligheid te brengen, maar het pad was op sommige plaatsen weer in Duitse handen gevallen. Het gevolg was dat de verliezen van de 28th enorm waren en het Hürtgenwald zijn latere bijnaam van de "Death-factory" alle eer aandeed. Het symbool van de 28th Division kreeg na de Allerseelenschlacht dan ook naast "Keystone" de bijnaam "Bloody Bucket". De foto's zullen hopelijk enigszins duidelijk maken dat de omstandigheden waar deze soldaten zich in bevonden dan ook echt hachelijk waren, want dit woud is ook vandaag nog grotendeels verlaten, stil en moeilijk begaanbaar.
Op weg van Zweifall richting Vossenack kwamen we deze bunkers voor mitrailleurs tegen die beidde kanten van de weg onder vuur konden nemen.
Bunker gericht naar het zuidoosten (Vossenack).
Uitzicht richting Vossenack.
Ingang.
Bunker gericht op het noordwesten (Zweifall).
Via een smalle weg kwamen we vanuit Vossenack bij de Mestrenger Muhle in het dal van de Kall-trail bij het riviertje de Kall. We liepen eerst naar de brug om deze te bekijken.
De brug gezien vanuit de richting Vossenack. Vanuit deze kant moesten de Amerikanen naar Kommerscheidt-Schmidt.
Monument op de brug "A Time for Healing".
Een stukje het pad omhoog richting Kommerscheidt waar de rupsbanden van een Sherman nog te zien zijn.
Vervolgens liepen we terug naar de brug en de Kall-trail omhoog richting Vossenack waar de Amerikanen hun aanval waren begonnen. Op de helling waren nog schuttersputjes te zien die het pad en de rivier onder vuur konden nemen. Ik vraag mij wel altijd af of deze nog origineel zijn of dat een fanatiekeling bezig is geweest. Toen ik bij Foy ging kijken in de Ardennen (waar Easy-company zich had ingegraven) was duidelijk te zien dat iemand, of meerdere, putjes had zitten graven en deze bedekt met takken en boomstammen..... Omdat deze op de foto niet meer zo diep waren vermoed ik wel dat ze echt zijn:
Bovenaan het pad op het plateau van Vossenack liepen we dezelfde weg terug. Op de volgende twee foto's is te zien hoe de Kall-trail het bos ingaat en hoe smal het zelfs vandaag nog is. In mijn Duitse gids staat dat de ingenieurs aanvankelijk een voetpad aantroffen dat ze verbreed hebben zodat tanks er in colonne overheen konden. Zelfs dat lijkt vandaag nog een hele prestatie want behalve smal is het pad ook ontzettend steil, wat ik eerlijk gezegd niet verwacht had. Helaas is op de foto's niet goed te zien hoe steil het is.
Bijna onderaan het pad, vlakbij de brug, is een klein plateau waar de Amerikanen hun first-aid station hadden ingericht. Omdat de Duitsers het pad op sommige plaatsen hadden afgesneden was er sprake van een opmerkelijk samenwerkingsverband: de Amerikanen die gewond waren mochten door de Duitsers linies naar deze hulppost om verzorgd te worden, mits de Duitse gewonden hier ook terecht konden. Op dit kleine stukje grond werkten Amerikaanse en een Duitse arts dus samen om alle gewonde soldaten te helpen. Terecht een plek voor een remembrance-kruisje.
Toen begon het al donker te worden en zijn we terug naar huis gereden. We kwamen nog langs een Duitse "waterbunker", maar helaas konden we nauwelijks nog wat zien. Wat wel opviel was de enorme omvang van deze bunker (die tot maart niet bezocht mag worden vanwege de vleermuizen):
Ik ga heel snel weer terug en dan zal ik wat meer foto's plaatsen. Er zijn vooral nog veel bunkers in het gebied die ik absoluut wil zien. Deze middag was in ieder geval al heel indrukwekkend!