En hoe moesten ze die versterkingen dan aanvoeren?

Deze foto is gemaakt door de eerste golf op Omaha Beach. Een totaal ander beeld dan tijdens de intro van de film Saving Private Ryan. Ik zie geen mortieraanvallen, noch veel kogelregens. Het ziet er maar kaal uit. Het is jammer dat veel foto's van deze fotograaf zijn mislukt (kapot, waardeloos geworden) gedurerende de invasie-dag.

Het lijkt mij dat er toch echt wel tegenstand was op de stranden en zoals spitfire inderdaad al aangeeft hoe wil je kogelregens op de foto zien?
En op de grote foto zien je inderdaad echt de obstakels incl de grote rookwolk.

Capa's bekendste werk in de Tweede Wereldoorlog was de fotoreportage van de landing op Omaha Beach op 6 juni 1944 (D-Day), waar hij met de eerste aanvalsgolf mee aan land zwom gewapend met 2 Contax II cameras en verschillende filmrolletjes. Van de 108 opnames die hij toen maakte zijn er echter slechts 8 bewaard gebleven wegens een fout tijdens de ontwikkeling van de negatieven.

Capa was known to say, "If your pictures aren't good enough, you aren't close enough." On D-Day, he came close once again. With Capa standing in the very stern, his landing craft mistakenly came ashore at the section of Omaha Beach dubbed "Easy Red." Then the ramp went down.

"The flat bottom of our barge hit the earth of France," Capa remembered in his book Slightly Out of Focus. "The boatswain lowered the steel-covered barge front, and there, between the grotesque designs of steel obstacles sticking out of the water, was a thin line of land covered with smoke — our Europe, the 'Easy Red' beach.

"My beautiful France looked sordid and uninviting, and a German machine gun, spitting bullets around the barge, fully spoiled my return. The men from my barge waded in the water. Waist-deep, with rifles ready to shoot, with the invasion obstacles and the smoking beach in the background gangplank to take my first real picture of the invasion. The boatswain, who was in an understandable hurry to get the hell out of there, mistook my picture-taking attitude for explicable hesitation, and helped me make up my mind with a well-aimed kick in the rear. The water was cold, and the beach still more than a hundred yards away. The bullets tore holes in the water around me, and I made for the nearest steel obstacle. A soldier got there at the same time, and for a few minutes we shared its cover. He took the waterproofing off his rifle and began to shoot without much aiming at the smoke-hidden beach. The sound of his rifle gave him enough courage to move forward, and he left the obstacle to me. It was a foot larger now, and I felt safe enough to take pictures of the other guys hiding just like I was."




Capa was squeezing off photographs as he headed for a disabled American tank. He remembered feeling "a new kind of fear shaking my body from toe to hair, and twisting my face." With great difficulty his trembling hands reloaded his camera. All the while he repeated a sentence that he had picked up during the Spanish Civil War: "Es una cosa muy seria" ("This is a very serious business").

After what seemed an eternity, Capa turned away from the beach killing zone and spotted an incoming LCI (landing craft, infantry). He headed for it. "I did not think and I didn't decide it," he later wrote. "I just stood up and ran toward the boat. I knew that I was running away. I tried to turn but couldn't face the beach and told myself, 'I am just going to dry my hands on that boat.'"

With his cameras held high to keep them from getting waterlogged, Capa was pulled aboard the LCI and was soon out of harm's way. He had used three rolls of film and exposed 106 frames. After reaching England, he sped by train to London and delivered his precious film for developing.

A darkroom technician was almost as anxious to see the invasion images as Capa himself. In his haste, the technician dried the film too quickly. The excess heat melted the emulsion on all but 10 of the frames. Those that remained were blurred, surreal shots, which succinctly conveyed the chaos and confusion of the day.

Een optie die door de Duitsers niet werdt gebruikt is de strijd van man tegen man op de stranden. Dit had het geallieerd luchtoverwicht en de scheepsartillerie uitgeschakeld. Qua lichte bewapening waren beide partijen aan mekaar gewaagd en de geallieerden zeker in het nadeel als aanvallende partij vanuit zee. De aanwezigheid van fallschirmjäger was door hun training hiervoor een pluspunt. Nadeel was dan weer het inzetten van niet gemotiveerde Ost-battaljonen.

Had Duitsland zich gebaseerd op een sterke infanterieverdediging met lichte wapens op de stranden (à la WoI) had het resultaat er volgens mij toch anders uitgezien.

De foto die Panzermeyer plaatst is overigens niet van Robert Capa! Deze foto (en anderen) zijn gemaakt door een Coast Guard fotograaf. Deze zat op een LCVP landingsvaartuig.
Ze zijn trouwens wel op Easy Red genomen.

Enkele aardige details;

Het zijn allemaal manschappen van E/16th (1st div.) en E/116th (29th div.) die net uit de landingsvaartuigen komen. Dit door het sterke getij wat de oorzaak was dat vrijwel alle eenheden op de verkeerde sector landden.

Deze foto is gemaakt tussen de WN62 (links) en WN64 (rechts). WN62 was één van de dodelijkste WiederstandNeste van die dag.
De rook was voor de soldaten in het water vaak hun redding. Voor de torpedobootjagers die ondersteuning wilden geven, een ramp..

Het schijnt dat de tank die je in het midden op de foto ziet staan tank no.9 741st tank battaillon is.

Bron is oa het beste boek wat ik over Omaha Beach heb gelezen; 'Omaha Baech' van Georges Barnage.

Van de 108 opnames die hij toen maakte zijn er echter slechts 8 bewaard gebleven wegens een fout tijdens de ontwikkeling van de negatieven.