De radio presentatie vandaag in Amsterdam was een leuke en leerzame ervaring.
In de kelder van de Hoge school voor de journalistiek in Amsterdam was een studio in gebruik die door de studenten voor de werkopdrachten wordt gebruikt.
Vooraf is doorgesproken wat het doel en het onderwerp van de uitzending was en welke vragen er ongeveer zouden worden gesteld. Daarna is de plek in de studio gekozen waarbij goed contact is met de presentatrice en is de afstand tot de microfoon bepaald en aansluitend een geluidstest. Vervolgens is er de keuze met koptelefoon over beide ooren waarbij je jezelf sterk hoort praten of de keuze om 1 oor onbedekt te houden zodat je bij het spreken met elkaar een directer contact hebt. Digitaal waren er al stukken voorbewerkt klaargezet en in het uurtje dat was gereserveerd zaten dus een aantal interview momenten met mij over STIWOT, de lessen die we uit WO2 kunnen halen en hoe we de geschiedenis kunnen blijven overdragen en uitleggen aan toekomstige generaties. Dit alles met toepasselijke muziek en nog wat thema's als de krant in de toekoms e.d.
Er was ook een telefoongesprek met een externe gast voorzien, aangezien die door een T-Mobile storing was getroffen ging die spreektijd naar mij toe, en dat was natuurlijk leuk meegenomen.
De presentatrice deed de techniek er voor het eerst bij en natuurlijk loopt niet alles helemaal zoals voorzien , improvisatie is dan belangrijk, door een goede samenwerking zijn we daar netjes uitgekomen.
In de eindfase toen ik vroeg wie nou zoal het publiek was, kreeg ik pas door dat de drie docenten aan de andere kant van het glas het publiek voorstelde. Met een rode lamp On Air en de kleine zenuwtrekjes van de presentatrice was ik in de veronderstelling geweest dat mijn gebrabbel daadwerkelijk was uitgezonden.
Al met al door dit gevoel een geweldige media training geweest, een kans die je niet snel krijgt en waar je in een cursus veel euro's voor mag ophoesten.
Bovendien hebben we een toekomstige journaliste heel intens met STIWOT laten kennis maken, dus als die later nog een verhaal nodig heeft dan weet ze ons te vinden. En mogelijk kan ze bij een collega ons onder de aandacht brengen.
PR is en zaak van lange adem en netwerken, tot in de metro, waar ik in gesprek raakte met een medewerker van het Joods Historisch Museum en die ik ons nieuwe visite kaartje mocht geven na afloop. Waar die STIWOT tas al niet goed voor is .
)
