Al langere tijd gaat op internet de fabel rond dat de Amerikanen bij de bevrijding 560 SS'ers hebben doodgeschoten. Het zou gaan om onschuldige soldaten van een Waffen-SS eenheid die de bewaking hadden overgenomen nadat de echte bewakers gevlucht waren. Een verhaal afkomstig van de website van Holocaustontkenner Ernst Zündel die van de bevrijding van 32 duizend slaven door Amerikaanse soldaten liever een verhaal maakt van honderden arme SS'ers die door duivelse Amerikanen zijn vermoord.

De komende dagen ga ik in detail beschrijven wat er werkelijk gebeurde maar hier alvast kort de feiten:

Er werden inderdaad SS'ers gedood tijdens de bevrijding van Dachau. De best gedocumenteerde zaken zijn:

- De SS'ers aangetroffen bij de dodentrein (5)
- De SS'ers bij de kolenopslag (17)
- De SS'ers bij wachttoren B (10 tot 17)

Dat zijn er 32 tot 39. Er waren nog afzonderlijke gevallen waarbij SS'ers werden vermoord maar zelfs de meest ruime schattingen komen op ongeveer 100 doden. De rest van de aanwezige SS'ers - zo'n 130 man - werd krijgsgevangen gemaakt. Hoeveel SS'ers er precies aanwezig waren op 29 april 1945 is moeilijk te zeggen. Victor Maurer, de aanwezige vertegenwoordiger van het Zwitserse Rode Kruis, schatte in aanwezigheid van kampcommandant SS-Untersturmführer Heinrich Wickert dat het "een compagnie" betrof. Dit aantal komt terug in het rapport van generaal Linden, ass. cdr. 42nd US ID. Het SHEAF rapport dat een dag later, op 30 april, werd opgesteld, noemt 300 SS'ers. Alle getuigen zijn het eens dat veel SS'ers hun post al hadden verlaten en - deels in burgerkleding - vertrokken was. Dat er 130 SS'ers gevangen werden genomen blijkt ondermeer uit een rapport, d.d. 30 april 1945, van het Dachau International Prisoner’s Committee en uit een rapport dat stelt dat de 130 SS'ers tussen 10 en 14 mei 1945 ingezet zijn om vuilnis te verzamelen. Tot slot vermeldt Dr. Marcus J. Smith, van het US Displaced Persons Team 115, in zijn boek The Harrowing of Hell (1972) dat de 130 gevangen SS'ers vast werden gehouden in een bunker op het kampterrein.

De bekende, steeds weer opduikende foto is deze...



Wat zien we in deze foto. Volgens sommige mensen zien we de moord op 346 tot zelfs wel 560 SS'ers. Wat we echt zien is de schietpartij op de kolenopslag. Daar werden door enkele GI's van het 157th US IR - onderleiding van Lt. Walsh - ongeveer zestig SS'ers als krijgsgevangenen bijeen gedreven en bewaakt. Wat er precies gebeurde is onduidelijk maar feit is dat een bewaker, soldaat Curtain, het vuur opende met een .30 Browning waardoor 17 SS'ers omkwamen. In de foto zien we dat de voorsten uit de groep gevangeen getroffen zijn en dat de achterste rijen dekking zoeken op de grond. Van belang is ook deze foto...



We zien Lt. Col. Felix Sparks (157th US IR, 45th US ID) die - zodra het schieten begon - een einde maakte aan het vuren door met zijn pistool in de lucht te schieten en soldaat Curtain (in de foto op de grond met zijn MG) te schoppen. Dat er 17 doden vielen bij dit incident blijkt uit het rapport opgesteld door Lt. Col. Joseph Whitaker, de US Seventh Army Assistant Inspector General. De overgebleven 40 SS'ers werden de van het terrein voor kolenopslag afgedreven en de gewonden werden overgebracht naar de ziekenboeg van het opleidingskamp. Zeker is dat deze 60 gevangenen allen afkomstig waren uit het SS opleidingskamp naast het concentratiekamp en niet tot het bewakingspersoneel behoorden. Ze stonden niet onder bevel van Wicker, die op dat moment met Maurer op generaal Linden van de 42nd US ID stond te wachten bij de hoofdpoort. De kolenopslag bevond zich niet op het hoofdcomplex van het concentratiekamp waar "560" SS'ers zouden zijn vermoord.

Het getal 560 komt uit uit het boek Day of the Americans van Nerin Gun (1966) en dit getal werd overgenomen door Andrew Mollo in zijn artikel voor After the Battle Magazine (1980) waarop Buechner vervolgens zijn boek The Hour of the Avenger baseerde (1986). Een mythe was geboren. Maar Gun's book is grotendeels fictie. Zo stelt hij dat het kamp onder bevel stond van een officier van de Leibstandarte met de naam Skodzensky. Deze man heeft nooit bestaan: niet alleen in het kamp maar sowieso niet in de SS. In werkelijkheid stond het kamp onder bevel van Heinrich Wickert. Gun schrijft dat Skodzensky verklaarde dat hij een garnisoen 560 man onder zijn commando had. En dat is interessant. De bewering dat een niet bestaande SS officier verklaard zou hebben dat hij 560 man onder zijn bevel had veranderde geruisloos in de bewering dat de Amerikanen 560 SS'ers vermoord hebben. Onschuldige SS'ers die niets met het kamp te maken hadden. De enige grote schietpartij op het hoofdcomplex was de schietpartij bij wachttoren B waarbij 10 tot 17 SS'ers omkwamen. Dit waren zeker geen Waffen-SS'ers getuige de Totenkopfwachturmbann-KZ kraagspiegels zichtbaar in foto's van slachtoffers. De enige schietpartij waarbij SS'ers tegen een muur stonden was op het kolenterrein buiten het hoofdcomplex en dit betref inderdaad geen bewakingspersoneel maar dat was op een locatie die niet klopt met het relaas van Gun, Mollo en Buechner. Zoals reeds vermeld betrof het daar mannen van de 45th US ID en 60 SS'ers uit het trainingskamp waarvan er 17 omkwamen. "Skodzensky" (Wicker) was daar niet want die stond bij de hoofdpoort op Linden te wachten.

Maar dat is het volgende punt. Het ging niet enkel om onschuldige SS'ers. Er waren mannen bij van het Waffen-SS trainingskamp maar het ging bijvoorbeeld ook om Heinrich Wicker en zijn mannen van "SS Kampfgruppe Süd". Als we deze man onder de loep nemen. Onschuldig en geen connectie met de kampen? Nee. 24 jaar oud, officier van SS-Totenkopf Standarte 1 (SSTK), diende met de SS-WVHA in de kampen Natzweiler-Struthof, Cochem, Mannheim-Sandhofen en ook al eerder in Dachau. Hij komt voor voor in verschillende foto's die genomen zijn tijdens de bevrijding van het kamp tijdens de onderhandelingen met generaal Linder. Wat deden Wicker en zijn "SS Kampfgruppe Süd" in Dachau? Dit was een commando bestaande uit ca. 250 man dat in Dachau arriveerde nadat ze een trein vol gevangenen van Aussenkommando Neckarelz naar Dachau hadden begeleid. Dit was een dodentrein, vergelijkbaar met de dodenmarsen die toen ook plaatsvonden. De trein werd bij de bevrijding van het kamp door de Amerikanen aangetroffen. De vijftig goederenwagons stonden 250 meter buiten de poort van Dachau. In de wagons lagen de lichamen van 2400 uitgemergelde, verhongerde gevangenen. Slechts een handvol was nog in leven (zie foto). Over de tocht van deze trein door Duitsland naar Dachau later meer. De Amerikanen brachten de vijf SS'ers die ze bij de trein aantroffen standrechtelijk ter dood. Mogelijk was Wicker daar ook bij (en dus niet bij de "560" op het hoofdcomplex). Heinrich Wicker is, samen met Maurer en Linden, te zien in verschillende foto's die persfotografen Peter Furst en Marguerite Higgins van de onderhandelingen bij de hoofdpoort maakten. Linden beval Wicker naar de, zojuist door zijn eenheid ontdekte, dodentrein te brengen. De laatst bekende foto van Wicker toont hem voor één van de wagons met lichamen. Mij het Duitse Rode Kruis en bij de Volksbund staat hij als vermiste geregistreerd.



Morgen deel 2 van mijn uitleg. Met dank aan Rob voor het uitmuntende en tijdrovende onderzoek.

Zeer interessant stuk Harro! Ik ben er erg blij mee dat je over onderwerpen als deze post op dit forum. Iedereen kent de indianenverhalen over deze gebeurtenis en maar weinigen de waarheid.. Met gedegen onderzoek als dit komen we een stuk verder! Nogmaals dank.

Interessant verhaal.

Ik zie op de tweede foto TWEE personen bij het MG. Een persoon die de patronengordel invoert en een persoon achter de MG.

In afwachting op de ongetwijfeld boeiende info van Harro.
Ik heb voor, tijdens en na mijn bezoek aan Dachau ook wat onderzoek gedaan naar deze zaak.

Opvallend zijn de rapporten van LT. Buechner, die komt tot extreem hoge aantallen.



LT. Buechner helemaal rechts. Lt. Jack Bushyhead helemaal links.



Tekening gemaakt door Buechner van hetgeen hij gezien heeft van het 'massacre'.
Hij kwam af op get geluid van de machinegeweren (open rondjes).
De kruisjes staan voor gedode ss-ers.

.

Lijstje met aantallen gedode Duitsers. Ook van de hand van LT. Buechner.

Zoals gezegd, de aantallen lijken mij erg hoog.



Close-up van gedeelte van de muur.

Wie is Rob ?

In 1986, Col. Howard A. Buechner, a medical officer with the 3rd Battalion of the 157th Infantry Regiment, 45th Division, wrote and published a book called "The Hour of the Avenger," in which he revealed that he had witnessed the deliberate killing of Prisoners of War by American soldiers, in violation of the Geneva convention, after the SS garrison and concentration camp at Dachau had both been formally surrendered to the American liberators under a white flag of truce.

"The Avenger," in the title of Col. Buechner's book, refers to 1st Lt. Jack Bushyhead, a "full-blooded Cherokee Indian" who was the Executive Officer of I Company, 3rd Battalion, 157th Infantry Regiment, the unit which murdered 346 Waffen-SS soldiers in cold blood, on Bushyhead's orders. Col. Buechner explains that Lt. Bushyhead was avenging the wrong that had been done to the native population of America by the white settlers; his people had been brutally uprooted from their ancestral homes in Georgia and North Carolina and forced to walk more than a thousand miles to Oklahoma on the "trail of tears" where they had "perished in untold numbers and without retribution." According to Col. Buechner, Lt. Bushyhead felt a kinship with the Jews who had also been "harassed and driven from country to country for thousands of years." As for himself, Col. Buechner wrote: "At that time, I am not sure that I had ever heard of a concentration camp and certainly did not know what took place in these awful centers of death and destruction. They were among Germany's best kept secrets."

Natuurlijk wordt dit 'massacre'gebruikt door neo-nazi's om aan te kunnen tonen dat ook Geallieerden oorlogsmisdaden begaan hebben. Dat klopt ook, maar dat mag geen reden zijn om de oorlogsmisdaden die door Nazi's begaan zijn te relativeren.

Zie deze site:

http://www.zundelsite.org/english/antip ... index.html

Ik heb nog veel meer info, maar ik ben zeer benieuwd naar het 2de deel van het verslag van Harro.

Interessant....

De trein en enkele gedode SS-ers (met zichtbare SS-kraagspiegels) worden duidelijk getoond in de George Stevens kleurdocumentaire DVD 'D-Day to Berlin'....


Johan

Erg interessant, Harro! Bedankt voor het plaatsen van dit artikel!

Over Buechner en zijn boek Hour of the Avenger. Zéér populair bij Holocaustontkenners als Ernst Zündel maar er zitten bijhoorlijk wat fouten, tegenstrijdigheden en duidelijke leugens in zijn verhaal. Zo claimt hij dat "Chief" Jack Bushyhead 346 SS gevangenen ombracht. Hij zegt ooggetuige te zijn geweest en komt zelfs met een schets van de situatie. Het blijkt het kolenterrein te zijn waar, zoals ik al beschreef, 17 SS'ers werden doodgeschoten door soldaat Curtain. Volgens Buechner vond er op dezelfde plaats dus nog een slachting plaats. Maar dan zou Lt. Col. Joseph Whitaker, de US Seventh Army Assistant Inspector General, die zijn onderzoek naar de moorden op 1 mei 1945 begon en 17 lijken op het kolenterrein aantrof, er dus 346 over het hoofd hebben gezien. Buechner citeert overigens uit datzelfde rapport van Whitaker als hij de schietpartij beschrijft. En dit terwijl alle betrokken leden van het 157th US IR door het onderzoeksteam van Whitaker bij naam genoemd worden...



Van links naar rechts: Hammorski, pvt. "Birdeye" Bryant (met .30 munitiekistje), cpt. Sedler, pvt. Curtain (op de grond) en pfc. John Lee (BAR schutter). De foto is namelijk "bewijsstuk C" uit het rapport van Whitaker. Verder was Sparks aanwezig - hij stopte de schietpartij - lt. Walsh was daar - hij werd uit zijn functie ontheven - lt. Bushyhead was aanwezig - er kwam een onderzoek van de 7th Army AG naar hem - iedereen is bij naam bekend en Buechner was absoluut niet aanwezig bij de schietpartij. De reden hiervoor is simpel: hij was niet bij de troepen van het 157th US IR die als eerste Dachau betraden. Hij arriveerde pas twee uur na de schietpartij op het kolenterrein. Buechner schrijft in zijn boek dat hij voor de schietpartij op het hoofdkwartier van Sparks arriveerde. Maar de schietpartij vond omstreeks 14.00 uur plaats en Sparks zette zijn CP was om 16.35 uur op (Rock of Anzio, pag. 384). Buechner's verklaring gaat ook in tegen de verklaring die hij nota bene zelf op 5 mei 1945 aflegde voor Joseph Whitaker. In het rapport van Whitaker lezen we:

Zoals jullie kunnen lezen zegt Buechner hier zelf dat hij de lichamen pas zag rond 16.00 uur dus twee uur na de schietpartij. Whitaker overwoog hem te vervolgen. Dit op basis van Buechners aangave dat sommige SS'ers dood waren maar anderen gewond, maar dat hij als arts niet de moeite nam ze te behandelen. Maar zo is er nog veel meer mis met het relaas van Buechner. Daar kan ik ook nog in detail op ingaan al volstaat voor dit moment dat zijn "getuigenverslag" tegengesproken wordt door bovenstaande feiten. Hij was niet aanwezig tijdens het schieten en zag later de lijken van 17 SS'ers op het kolenterrein. Hoe hij erbij kwam om in 1986 mee te gaan met Nerin Gun's 560 is een raadsel.

Interessant is ook dat Whitaker, de US Seventh Army Assistant Inspector General, op last van zijn commandant al binnen 24 na de schietpartij een officieel onderzoek begon en dat zijn rapport nooit geheim was. Dit terwijl Zündel en andere pro-nazi's altijd beweren dat de bewijsstukken "classified" zijn.

En wat zijn nou de nieuwe feiten, in aanvulling op hetgeen Rob al in 2003 (dus vier jaar geleden) reeds gepubliceerd heeft, Cato?

Wie heeft het over nieuwe feiten? Nergens beweer ik dat dit iets nieuws is. Feit is wel dat ondanks het gedegen onderzoek van Rob telkens weer de fabel opduikt als zouden de Amerikanen 346 of zelfs 560 SS'ers vermoord hebben en dat heel veel mensen die fabel geloven zonder zich in de feiten te verdiepen.

Ik kan me ook niet voorstellen dat de aantallen kloppen. Ik geloof ook dat hetgeen Harro en Rob zeggen dichter bij de waarheid is.

Sparks verklaarde zelf hierover:

As I watched, about fifty German troops were brought in from various directions. A machine gun squad from Company I was guarding the prisoners. After watching for a few minutes, I started for the confinement area, after taking directions from one of my soldiers. After I had walked away for a short distance, I heard the machine gun guarding the prisoners open fire. I immediately ran back to the gun and kicked the gunner of f the gun with my boot. I then grabbed him by the collar and said: "What the hell are you doing?" He was a young private about 19 years old and was crying hysterically. His reply to me was: "Colonel, they were trying to get away." I doubt that they were, but in any event he killed about twelve of the prisoners and wounded several more. I placed a noncom on the gun and headed towards the confinement area.

It was the foregoing incident which has given rise to wild claims in various publications that most or all of the German prisoners captured at Dachau were executed. Nothing could be further from the truth, The total number of German guards killed at Dachau during that day most certainly did not exceed fifty, with thirty probably being a more accurate figure. The regimental records for that date indicate that over a thousand German prisoners were brought to the regimental collecting point. Since my task force was leading the regimental attack, almost all of the prisoners were taken by the task force, including several hundred from Dachau.



Voor wat betreft Lt Bruechner; inderdaad geeft hij aan (in een onderzoek door R.H. Perez in 2001/2002) dat hij omstreeks half drie in de middag bij het kamp aankomt. Bruechner geeft verder aan dat hij om kwart voor drie hoort dat er geschoten wordt. Hij gaat dan kijken en komt aan op een plek die iets achter de plaats die we zien op de eerste foto van Harro, hierboven. (dus achter de (vermoedelijke) schutters). Hij verklaart dat hij deze scene waarneemt:



Een bewaker wordt door de man links met een schop doodgeslagen. (foto gemaakt door Tec-4 Arland B. Musser)

Omstreeks 5 minuten voor 3 kijkt een zekere Lt. Kimsey vanaf de achterkant van de muur over de muur en ziet dat er 'heel veel Duitsers zijn doodgeschoten of stervende zijn'.

Hier dezelfde man als hierboven, nu bewapende met een vuurwapen. Let ook op de Duitser rechts. Hij draag een Edelweiss-Abzeichen. Geen SS?

The little-known massacre of unarmed noncombatants on April 29, 1945, is the subject of a book by former World War II Army intelligence officer David Israel, 76, of Medford. His book is titled, "The Day the Thunderbird Cried."

The thunderbird, a Native American totem of happiness, was the insignia of the 45th Infantry Division, whose I Company (of the 157th Infantry) members committed the act. Israel's book is based on interviews with ten soldiers who witnessed or carried out the executions; a "Stars and Stripes" military correspondent who was present; and an inspector general's report, called "Investigation of Alleged Mistreatment of German Guards at Dachau," which was kept secret until declassified in 1992.

"It's a very touchy subject," said Israel. "These guys had been through over 500 days of heavy combat with a 75 percent casualty rate. They'd seen a lot of death and killing. But when they went in and saw these corpses, just skin and bones, not even resembling human beings, many of them cracked. They went berserk."
The killings began when I Company soldiers came upon 30 railway cars containing 2,400 corpses a half mile from the camp, said Israel, who arrived at Dachau with an intelligence team four months after liberation.

"They weren't prepared to see that and it drove some of them past the ability to reason," said retired Army Lt. Col. Hugh Foster, 56, of Carlisle, Pa., a researcher on the incident and a source in Israel's book. Four Germans wearing medical armbands approached the GIs to surrender, Foster said in a phone interview. But the company commander, Lt. William Walsh, yelled at them, "You call yourselves medical officers?" He then pushed them in a boxcar with the corpses and killed them with his .45 pistol, Foster said.

Walsh, a source in Israel's book, has since died.

The company segregated several hundred SS officers from other camp personnel, lined them up against a wall in the coal yard outside the camp, placed machine guns in front of them, said Israel, "and blew them away." The firing was quickly halted, he added, by Lt. Col. Felix Sparks, commander of the 3rd Battalion, who recognized a war crime was being committed.

"It was a spontaneous thing. There was no order to do it," said Foster. "There's a lot of conjecture about whether the guns were set up to control them or to execute them. The most charitable explanation is that the Germans saw the machine guns being set up and some of them ran, then the machine gunners opened fire and everyone joined in with rifles and small arms." Because many of the Germans dropped and played dead, only 17 were killed, Israel said. Forty others were later tried at Dachau on war crimes charges but few ended up being executed.

Still photos and movies were taken of the killings by soldiers of the Army Signal Corps, and when higher-ups in England viewed them, an inspector general was ordered into Dachau to interview participants and witnesses in the days following the incident. The film disappeared into government archives, said Israel, and the report was sent to 3rd Army commander Gen. George S. Patton, who "called it a bunch of junk, burned all the papers on his desk and said get back to work."

At first unable to find photos to back up his book, Israel finally located a Signal Corps soldier in New York who told Israel he possessed, in his garage, undeveloped photos of the killings. He processed them and gave Israel prints showing a prone machine-gunner, dozens of Germans crumpled against a wall and Sparks making a clear "halt" gesture with his left hand while pointing a .45 pistol in the air, barrel slide locked back (meaning the magazine was expended).

The Pentagon never quite believed Sparks' story that he stopped the killings, so he was never able to remove the cloud of doubt that he may have participated, said Israel. Sparks left the Army after the war, entering law and eventually becoming a Colorado Supreme Court justice.

"When I gave the photos to Sparks, he said, 'Yes that's me, there's the map in my pocket.' He just broke down because he was finally proven innocent."

Israel began hearing about the killings at Army reunions in the late 1980s. In the early years of his research, he was sometimes suspected by participants of being a spy for the Army, which -- for all the veterans knew -- might still prosecute them, he said. Israel made it clear to participants in the killings that his book and talks intend no judgment of the American soldiers as war criminals.

"All war is a crime and they became part of the insanity," Israel said. "I've never talked to a GI who didn't totally understand what they did (at Dachau)." Foster said he believes the killings were a war crime and should have been delved into deeper.
"Armed soldiers aren't supposed to do that -- but soldiers had not heard about the Holocaust yet, and many were literally driven insane by it. It was all set aside because we were just finishing fighting a war to stop people from killing and no one wanted to look at us doing the same thing."

The machine-gunner at the Dachau killings, John Lee, then 19, now dead, described the mental state of the soldiers (but not the massacre) in a newspaper story years ago. "It was just stunning, believe me," he was quoted as saying. "Nobody spoke a word. Guys were just looking at each other and were sick to their stomachs and all of a sudden there was anger, fierce anger. Every guy was literally crying and bawling. Everybody was sick to their stomachs and couldn't eat, couldn't sleep." Israel interviewed Lee for his book.

Officers at the liberation were unable to prevent further killings of unarmed noncombatants, said Foster, and soldiers of both the 42nd and 45th divisions summarily executed somewhere between 15 and 60 more unarmed Germans in small groups. One inspector general interview had an American soldier saying an execution of eight Germans was triggered by a German reaching for a concealed gun.

The inspector general's report was sent back by the 7th Army for clarification on "the effects of extended combat on the soldiers," said Foster, with finalization delayed till well after war's end.

Jawel, let op de armadelaar...