Het is nu di maart 19, 2024 5:12 am




Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 7 berichten ] 
De aanloop tot Pearl Harbor 
Auteur Bericht
paul van de weg
Bericht De aanloop tot Pearl Harbor
Luiden, dit is een samenvatting uit het boek "The broken seal" van Ladislas Farago.
Dit geschiedkundig gedeelte vond en vind ik dermate belangrijk, dat ik het jullie niet wilde onthouden.

Het is niet helemaal een samenvatting. Want zo tussen neus en lippen door worden er gebeurtenissen genoemd, die een behoorlijk gesnuffel in het net vergen.
Bij voorbeeld een "Yap-incident". Na veel zoeken heb ik een artikel in een Amerikaanse krant uit 1921 gevonden, waarin wordt uitgelegd, wat dat incident eigenlijk inhield.
Vergeet niet, dat toen dit boek geschreven werd (zestiger jaren), veel zaken voor het Amerikaanse publiek (nog) tamelijk bekend waren. Voor mij daarentegen, net volwassen, was dat niet het geval. Voor nog jongeren zal dat in nog mindere mate gelden.

Juist dit soort feiten, zo vind ik, moeten nagezocht worden, om het geheel duidelijk in een context te kunnen plaatsen.

Ik schreef dit al eerder voor "World at War", maar kan het net zo goed hier nog eens kopiëren.

De voorbereidingen voor de aanval op Pearl Harbor 1

Dat Japan een steeds offensiever koers in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw volgde, is bekend. Daaraan hoeft geen aandacht meer te worden geschonken.

Eigenlijk moeten we voor Pearl Harbor naar het begin van de twintigste eeuw terug gaan.
De Hawai-eilandengroep kwam in de belangstelling van Japan, omdat de Amerikanen er belangstelling voor hadden. Eerst omstreeks 1919 werd er door de VS echter een basis ingericht.
Het andere punt is, dat in de nacht van 8 op 9 februari 1904 admiraal Togo plotseling, zonder waarschuwing dat Japan een oorlog begonnen was, de Oostelijke Russische slagvloot (zeven slagschepen en vijf kruisers) in de basis bij Port Arthur met torpedo's tot zinken bracht. Togos eigen vloot telde zes slachtschepen, vijftien kruisers en zeventien torpedobootjagers.
Hierdoor werd aangetoond, wat een verrassingsaanval vermocht te bereiken.
De latere admiraal Yamamoto heeft aan deze aanval zelf meegedaan, en het resultaat van de verrassingsvolle actie van admiraal Togo heeft hij nooit vergeten.

Een reuzensprong wordt gemaakt naar 1932. Toen was titulair admiraal (eigenlijk schout bij nacht) Frank Schofield opperbevelhebber van de Amerikaanse westelijke vloot. Kort voor zijn overplaatsing naar Washington, had hij vlootoefening XIV uitgewerkt: "Er is een gespannen toestand in de Pacific. We staan bijna op voet van oorlog. De vijand wil dáár toeslaan, waar de vloot zich bevindt. Vliegtuigmoederschepen vormen de kern van zijn aanvalsmacht. Zonder een waarschuwing zijnerzijds, zou de vijand plotseling een aanval op de Hawai-eilanden of de Westkust kunnen ondernemen. Alle vijandelijke schepen ten oosten van de 180e lengtegraad dienen als schepen met een vijandige bedoeling aangemerkt te worden".
De Navy beschouwde Japan al decennia lang als de vijand.

In februari 1933 werd Schofields oefening in praktijk gebracht.
Toentertijd waren er in Pearl Harbor slecht achtendertig landvliegtuigen. Deze hoeveelheid werd voldoende geacht een eventuele tegenstander tijdig (24 uren eerder) te ontdekken. Het gebied, dat de "verdedigers" beveiligen moesten, liep van de 180e lengtegraad oostwaarts tot aan de Westkust der VS.
En toen bleek, dat het destijds onmogelijk was dit gebied te overzien. Een eventuele vijand kon ongezien zowel Pearl Harbor als San Francisco bereiken, want werd door de verdedigende vloot volledig gemist. Terwijl die er notabene op voorbereid was.

Het was nog volop vrede, en daardoor kon het onthutsende resultaat van deze oefening vrij snel in brede kringen bekend worden.
Helaas ging admiraal Schofield niet lang daarna met pensioen, en ging men weer over tot de orde van de dag. Dat wil zeggen: in Amerika.
Japanse marineofficieren hadden dit, uiteraard zou je bijna zeggen, ook gehoord en het doorgegeven aan het moederland. Ook Yamamoto vernam dit, en borg dit feit in zijn geheugen op.

Nog wat later: september 1940. Het vliegkampschip "H.M. Illustrious" werd aan de Middellandse Zeevloot van admiraal Cunningham toegevoegd.
Schout bij nacht Lyster, de commandant van dat smaldeel, adviseerde Cunningham om zijn torpedovliegtuigen de Italiaanse slagschepen te laten aanvallen. Die lagen gewoonlijk in de haven van Taranto voor anker. Op 11 november 1940 werden in twee aanvalsgolven telkens twaalf vliegtuigen gelanceerd.
Het resultaat van deze "Notte di Taranto" was voor de Italianen desastreus. De Italiaanse vloot werd zo erg beschadigd, dat niemand destijds wist, of zij zich ooit hiervan kon herstellen.

De gevolgen van deze aanval leidden bij alle marines tot grote bezorgdheid. Plotseling was niemand meer veilig.
De Amerikaanse minister van Marine Knox schreef aan zijn collega voor Oorlog Stimson "Het resultaat van de Britse luchtaanval op voor anker liggende schepen maakt duidelijk, dat er direct veiligheidsmaatregelen voor Pearl Harbor genomen moeten worden tegen een verrassingsaanval, voor het geval het tot een oorlog zou komen tussen de VS en Japan".

Voor de verdediging van Pearl Harbor was het leger verantwoordelijk.
Stimson en generaal Marshall verzekerden Knox herhaaldelijk, dat de verdediging in goede staat was en daarenboven nog voortdurend verbeterd werd. De radarapparatuur zou zo spoedig mogelijk verbeterd en uitgebreid worden. Bovendien waren daar 125 vliegtuigen gestationeerd.

Niet alleen minister Knox vond de "Notte di Taranto" opmerkelijk. Ook Yamamoto.


vr maart 09, 2012 11:37 pm
paul van de weg
Bericht Re: De aanloop tot Pearl Harbor
De voorbereidingen voor de aanval op Pearl Harbor 2

Bij het maken van plannen hadden de Japanse marinestaf en de verenigde vloot gedeelde verantwoordelijkheden.
Ieder jaar formuleerde de staf een zogenaamd vlootprobleem, waarna het aan de verenigde vloot werd overgelaten de tactische plannen uit te werken, om dat probleem te meesteren.

Vijfentwintig jaren lang, van 1907 tot 1932, werd in principe hetzelfde strategische probleem gesteld: de Japanners voerden een beslissende zeeslacht met de Amerikanen in de eerste zes oorlogsmaanden. Het gebied ten westen van de gele lijn (tot aan de Marianne-eilandengroep) werd als essentieel Japans beschouwt.
Ergens in dit gebied zou de definitieve strijd plaats vinden.

Afbeelding

Tot dit plan behoorde ook een aanval op de Amerikaanse vloot, direct na het uitbreken van de vijandelijkheden. Een aanval door onderzeeboten, die richting Hawai waren gestuurd. Zij moesten de Amerikaanse vloot in zijn vaart naar het strijdgebied naar beste vermogen decimeren.
Een luchtaanval op de vloot in Pearl Harbor was absoluut niet gepland. Dit belangrijke detail werd bedacht door admiraal Yamamoto, de opperbevelhebber van de Rengo Kantai, de verenigde vloot der Keizerlijke marine.

Yamamoto was met het defensieve concept van de marinestaf niet tevreden. Te menen, dat hier de slagschepen de hoofdrol zouden spelen, hield hij voor achterhaald en niet realiseerbaar. Volgens hem was het onmogelijk een zo enorme tegenstander als de VS op deze manier te verslaan. Daarnaast geloofde hij ook, dat het zich vastleggen op een bepaald gebied niet flexibel genoeg was. Hierbij moet bedacht worden, dat Yamamoto een buitengewoon goed strateeg was.
Toen hij van 1925 tot 1927 marineattaché in de VS was, interesseerden de tactische vragen van zijn collegae hem helemaal niet. Integendeel, hij wijdde zich bijna uitsluitend aan de strategische ideeën van de US Navy.

Teruggekeerd in Japan had de luchtmacht zijn bijzondere interesse, daar hij in haar een nieuw element van strategie ter zee onderkende.
Zijn eerste stap daarin leidde er toe, dat hij in 1928 het commando over het net opgeleverde vliegdekschip Akagi kreeg.Toen vervolgens de vliegdekschepen in twee eskaders werden ondergebracht, werd hij commandant van het eerste eskader vliegdekschepen. In die tijd probeerde hij de praktische problemen uit, die met een luchtoorlog gepaard gingen.
Nadat hij op 30 augustus 1939 opperbevelhebber van de verenigde vloot werd, zag hij eindelijk de mogelijkheid zijn ideeën te verwezenlijken.

Na twee maanden bij de verenigde vloot bracht hij de eerste verandering in het strategisch concept aan. Het "strijdgebied" werd zover naar het oosten uitgebreid, dat voortaan ook de Marianne-eilanden daartoe gerekend werden.
Vervolgens werd de verenigde vloot, die tot dat moment feitelijk uit twee gescheiden vloten bestond, tot een geheel samengevoegd. Daardoor stonden voortaan alle slagschepen, kruisers, vliegdekschepen, etc onder één commando. En was er een enorme strijdmacht ontstaan.
Tijdens de lentemanoeuvres van 1940 legde Yamamoto nadrukkelijk het accent op aanvallen van vliegtuigen op schepen. Bovendien droeg hij de vloot op na afloop van de oefening gevechtsklaar te blijven en verlegde hij – zich beroepend op de toenemende invloed van het luchtwapen op zeeoorlog – de grenslijn nog verder naar het oosten. Ditmaal tot aan Hawai.
Omdat Hawai al in het plan van de marinestaf als voorste gebied was inbegrepen (immers duikboten), veroorzaakte deze wijziging van het strategisch concept geen problemen met de marinestaf. Ook zijn opdrach de vloot gevechtsklaar te houden vond begrip. Per slot van rekening was er al oorlog in Europa.

Volgens Yamamoto zou het tot een strijd met de VS komen. Zelfs als de VS zouden accepteren, dat Brits Malakka en Nederlands Oost-Indië door Japan bezet werden, dan nog zouden zij absoluut in actie komen, als de Filippijnen werden aangevallen. Dus vormde de Amerikaanse vloot niet slechts een potentieel gevaar voor het eigenlijke Japan, maar was het ook een acute bedreiging voor de flank van de Japanse strijdmacht in Zuid-Oost Azië.
Tegen een intieme vriend, admiraal Kusaka, zei hij "Als wij de opdracht krijgen tegen de VS te strijden, kan het misschien er op lijken, dat wij winnen. Dat kan een half jaar, of zelfs een jaar duren. In het tweede jaar zal de VS allengs steeds sterker worden. Dan zal het voor ons heel moeilijk zijn om verder te strijden met een redelijke kans op de overwinning".

In een afgesloten schrijflade van zijn bureau had hij een map, waarin zo'n 500 documenten waren opgeborgen. Alle betrekking hebbend op Pearl Harbor. Niemand in de Japanse vloot was zo goed op de hoogte van alles wat op Pearl Harbor betrekking had. Eigenlijk alles, wat men zich maar denken kon: landkaarten, zeekaarten, plattegronden, notities over marine-emplacementen en de locatie van de schepen, over legerbases, over vliegvelden, enz.

Zonder iemand wat te zeggen, liet hij zijn ondergeschikten oefenen voor de situatie, die hij in gedachten had. Niet meer het plan van de marinestaf werd gevolgd, maar zijn ideeën. Steeds meer liet hij in de oefeningen de werkelijkheid bij Pearl Harbor nabootsen.
Hoogst persoonlijk zocht hij de kust van Japan af, tot hij in het zuiden van Kyushu, in de Kagoshimabaai, een bijna volmaakt evenbeeld vond van de situatie bij Pearl Harbor. Niet eens het vooruitstekende schiereiland (zoals bij Pearl City) ontbrak.
Ook had de Kagoshimabaai, net als bij Pearl Harbor, slechts één nauwe toegang.

Daarna werden de vliegdekschepen naar de Kagoshimabaai gestuurd, en liet Yamamoto zijn vliegers daar duchtig oefenen: laagvliegend uit het noorden komend, over de berg Shiwo, het bochtige dal van de Iwasaki tot aan de kust volgend, waarna ze de baai veegden met oefenbommen en torpedoattrapes.
Yamamoto verklaarde deze oefeningen, door te wijzen naar Nanking, waar in 1937 de vliegdekschepen werden ingezet om de verdediging der stad te vermalen.

Einde januari 1941 nam Yamamoto zijn vriend schout bij nacht Onishi, stafchef van de 11e luchtvloot, in vertrouwen. Die op zijn beurt overste Genda, een ervaren vlieger, met de opdracht belastte om Yamamotos aanvalsplan te bestuderen.


vr maart 09, 2012 11:39 pm
Avatar gebruiker
Wilco_Vermeer

Geregistreerd:
zo maart 14, 2004 3:03 pm
Berichten: 11903
Woonplaats: Bemmel
Bericht Re: De aanloop tot Pearl Harbor
Misschien interessant voor je
http://www.go2war2.nl/artikel/469/Grote ... lannen.htm

_________________
"Als de Weg wordt gevolgd, gebruikt men paarden om akkers te ploegen. Als de Weg niet wordt gevolgd, gebruikt men paarden om oorlog te voeren."
(Lao-Tse)


za maart 10, 2012 12:16 am
Profiel WWW
paul van de weg
Bericht Re: De aanloop tot Pearl Harbor
Wilco_Vermeer schreef:

Zeker interessant. Ik ben met een paar projecten tegelijk bezig. O.a. de Sovjet-Japanse oorlogen van omstreeks 1938. Wat hun grote invloed was op WO 2.


za maart 10, 2012 1:50 am
paul van de weg
Bericht Re: De aanloop tot Pearl Harbor
De voorbereidingen voor de aanval op Pearl Harbor 3

Zoals reeds eerder gezegd, de Amerikaanse Marine beschouwde Japan als de vijand.
Omstreeks 1920 begon ONI (Office of Naval Intelligence) zich voor Japan en de berichtgeving over en door Japan te interesseren. Reden hiervoor was allereerst het verschil van mening over het eiland Yap tussen Japan en de VS. Kort samengevat: voor WO 1 was Yap Duits gebied. In 1914 veroverden de Engelsen het eiland en droegen het in datzelfde jaar aan Japan over. In 1919 was er een geheime afspraak tussen Engeland en Japan, dat Japan het eiland mocht houden. Aldus werd besloten bij de Vrede van Versailles. De VS waren het hier niet mee eens, en vonden, dat ook zij recht hadden op een deel van de Duitse "bezittingen". Vermoedelijk waren bij Yap strategische redenen de oorzaak. Vanuit Yap kon de verbinding naar de Filipijnen bedreigd worden. Ook was de aanvoer van grondstoffen uit Nederlands Indië niet meer zeker.

Afbeelding

Leidde ONI tot daarvoor een vrijwel slapend resultaat, nu had het geen uitgebluste commandant aan het eind van zijn carrière, maar een actieve leider, Captain Long. En daarnaast beschikte ONI ook nog over een geheim fonds; een erfenis uit WO I.
Long beijverde zich ONI tot een echte inlichtingendienst te maken. In geen tijd had hij een groepje enthousiaste ondergeschikten, onder wie LtZ 2 Zacharias, om zich verzameld. Die niet opzagen tegen het gebruik van methoden, die officieel niet toegestaan waren: het doen verleiden van diplomaten; het tijdelijk ontvreemden van eigendom van een vreemde mogendheid; inbreken in een woning, die diplomatieke status had; enz. Het resultaat was echter, dat de Navy kon beschikken over een fotokopie van de operatiecodes van de Japanse marine: het rode boek genaamd. De code zelf werd JN (Japanese Navy) 1 genoemd.
Het vertalen van dit codeboek vergde nog de nodige problemen. De Navy bleek niet over de nodige Japanse kennis te beschikken. Uiteindelijk vond men de gepensioneerde dominee Haaworth, die èn kundig èn betrouwbaar was. Na bijna vijf jaar was het boek grotendeels vertaald. Er was echter een deel, dat onvertaalbaar bleef. "Ik weet niet, wat het wel is", zei Haaworth, "Het kunnen Japanse woorden zijn, d.w.z. ze klinken tenminste Japans. Maar enige zin hebben ze niet".
Het was duidelijk: hier was een officier nodig, die Haaworth de benodigde technische kennis kon bijbrengen. Omdat Zacharias inmiddels de grootste deskundige op het gebied van Japan van de Amerikaanse vloot was geworden, werd hij van de Rochester (waar hij navigatieofficier was) naar Washington teruggeroepen. Toen hij werd geconfronteerd met de zin, die Haaworth de meeste moeite had gekost, 'Haru endo Sutarodo reinji fuanda', begon hij te lachen. "Maar dat is hartstikke eenvoudig. Reinji fuanda staat voor 'range finder' (afstandsmeter). Dit is dus de Japanse weergave van onze 'Barr en Stroud' afstandsmeter".
Nog vijf maanden later waren de laatste geheimen van de JN 1 code ontsluierd.

In december 1923 werd LtZ 1 Safford naar Washington overgeplaatst. Naar de ONI, waar hij een nieuwe 'Research Desk' zou leiden. Met de term 'Research Desk' werden bij de Amerikaanse strijdkrachten afdelingen aangeduid, waarvan men liever niet bekend maakte, wat het doel was. Zij het uit veiligheidsoverwegingen, zij het omdat er anders mogelijk pijnlijke vragen zouden kunnen rijzen.
Door het breken van de Japanse codes, realiseerde men zich bij de Navy, dat ook het omgekeerde mogelijk was. Saffords afdeling moest "Methoden tot verbetering van de veiligheid van communicatie bij de Amerikaanse marine onderzoeken". En wel door het ontwikkelen van codeermachines. Daarnaast door het onderscheppen en beluisteren van berichten en signalen van "vreemde strijdkrachten".
Met de benoeming van Safford waren de Schikgodinnen de VS welgezind. Ten eerst bezat hij interesse voor precisieinstrumenten en was hij als metaalbewerker annex elektricien ook gegarandeerd geslaagd. Ten tweede bezat hij een onverzadigbare nieuwsgierigheid, gepaard gaande met een enorm doorzettingsvermogen.
Het duurde niet lang, of Safford kwam achter het geheim van het JN 1 boek. Al snel was hij meer in die kamer te vinden, dan in zijn eigen. Daardoor geïnspireerd, sloeg hij de nieuwe chef chef van ONI, captain McLean, voor luisterstations in te richten om JN1 actief te kunnen benutten, alsmede te proberen andere geheimcodes te ontcijferen. Nog geen maand na de toestemming van McLean was de eerste luisterpost op Guam gereed. Bovendien kreeg Safford toestemming een kleine staf aan te nemen om andere Japanse codes te kraken. Binnen tien maanden na Saffords komst bij ONI bezat de Marine zijn eigen afdeling om de geheimcodes van Japan te kraken.


za maart 10, 2012 11:27 am
paul van de weg
Bericht Re: De aanloop tot Pearl Harbor
De voorbereidingen voor de aanval op Pearl Harbor 4

Met reuzenstappen door de tijd gaande kom ik bij het tijdvak 1931/1932. De Japans kolonel Ito was verantwoordelijk voor de veiligheid van de Japanse codes. Hij vertrouwde codeboeken niet zo. Die konden makkelijk gestolen, gekopieerd of wat dan ook worden. Nee, een machine was heel wat beter. Na bestudering van wat er op de markt was, kwam Japan met een eigen apparaat.

In eerste instantie was de Navy niet geïnteresseerd. Toen echter bleek, dat ook de Japanse marineattaché zijn berichten met deze code verstuurde, was de interesse plotseling wèl gewekt. Zorgvuldige bestudering leidde tot de conclusie, dat hier sprake was van een machine. De mensen van ONI bleven niet bij de pakken neerzitten.
In 1935 was (inmiddels overste) Zacharias, die in Japan had gezeten, hoofd van de afdeling "Verre Oosten" van de marine inlichtingendienst geworden. Hij werd ingeschakeld.
De Japanse marineattaché Yamaguchi in Washington ergerde zich Juli 1935 mateloos over voortdurende stroomstoringen. Flakkerende lampen, die daarna plotseling weer op volle sterkte brandden. Dagenlang duurde dit al.
Op 26 Juli 1935 was de hele staf van Yamaguchi bij het echtpaar Zacharias uitgenodigd. Terwijl hij daar was, flakkerden de lampen nog enige keren, om vervolgens helemaal de geest te geven. Toen het donker bleef, riep de aanwezige Chiffreur de huismeester aan. Spoedig daarna verschenen twee elektriciens, die het appartement zorgvuldig nazochten. Alle elektrische leidingen, schakelaars en contactdozen werden gecontroleerd. Met hun sterke zaklantaarns werd alles goed belicht. Ook de safe en de cijfermachine op de tafel in de codeerruimte.
Even later was de oorzaak van de storing gevonden en werd het defect gerepareerd.
Onnodig te zeggen, dat Zacharias dit incident had geënsceneerd.

Afbeelding

Wat tijdens deze bezichtiging was gezien, aangevuld met enige andere zaken, leidde er toe, dat de Amerikanen de machine konden reconstrueren. Zij noemde het apparaat de "Rode machine".

Kolonel Ito was nog altijd bang, dat zijn codes niet veilig genoeg waren. Hij bleef naar verbeteringen zoeken. In de jaren 1935/1936 werd aan de ontwikkeling van een nieuw apparaat gewerkt. Hierbij werd het rotorprincipe verlaten. In plaats daarvan werd met relais gewerkt. Begin 1938 werd het nieuwe apparaat in gebruik genomen.

Safford, wiens afdeling inmiddels behoorlijk uitgebreid was, was ten einde raad. Dankzij zijn nieuwsgierigheid had hij zijn tegenhanger bij het leger leren kennen, kolonel Friedman. De academicus Friedman en Safford werden zeer bevriend. Safford had een ontzettend hoge dunk van zijn vriend, en stelde zijn chef voor Friedman het probleem te laten oplossen.
De hoogste bazen van de marine- en legerinlichtingendienst gaven hun toestemming en Friedman ging aan het werk.
In de eerste weken lukte het Friedmans groep op grond van een analogie met de Rode machine zo'n 25% van het probleem op te lossen. De rest bleef een mysterie. Het was duidelijk, dat hier een volkomen nieuw principe aan ten grondslag lag. Maar welk??? Bijna anderhalf jaar lang werd doorgemodderd. Eerst in augustus 1940 kreeg de Cryptoloog Harry Lawrence Clark de reddende gedachte. "Ik vraag mij af", zei hij tegen Friedman, "of deze apen i.p.v schijven misschien in serie geschakelde relais gebruiken"?

Een assistent werd de stad in gestuurd om enige dozijnen relais te kopen. Op een geïsoleerd frame werden de relais in serie geschakeld.
Achtenveertig uur dag en nacht onafgebroken werken aan dit probleem leidde vervolgens tot het inzicht, hoe dit principe functioneerde. Vergeleken met de technische uitdaging, waarvoor Friedmans groep zich gesteld zag, was de rest "eigenlijk" een makkie.
Tegen het einde van de maand had kolonels Ito machine geen geheimen meer.

Bij de marine werden enige van deze machines gebouwd. Zij kregen de naam "Purperen machine".

Afbeelding

De Chef-staf van het leger, generaal Marshall, besloot na overleg met zijn collega, admiraal Stark, dat de grootste geheimhouding bij deze operatie Magic – zoals alles, wat met de Japanse codeermachines te maken had, genoemd werd – geboden was.
Bij het leger werd als enige niet-militair de Minister van Oorlog, Stimson, ingewijd. Verder werden de generaals Gerow (Chef Operaties v/d Generale Staf), Miles (Chef Inlichtingendienst leger) en kolonel Bratton (Chef afdeling "Verre Oosten) ingelicht.
Bij de marine stonden verder minister Knox ("eenvoudig" burger), Schout-bij-Nacht Turner (Chef planning Oorlogsoperaties), kolonel Ingersoll (Chef ONI), Overste McCollum (Chef afdeling "Verre Oosten" ONI), captain Watts (Chef afdeling Japan) op het lijstje van intimi. Voor het onderhoud en de verdeling van de apparaten was overste Kramer, chef van de vertaalafdeling van ONI, verantwoordelijk.


zo maart 11, 2012 1:19 am
paul van de weg
Bericht Re: De aanloop tot Pearl Harbor
De voorbereidingen voor de aanval op Pearl Harbor 5

Wie niet op het lijstje van Magic stond, was President Roosevelt.
Op een bepaald moment, toen de depêches een steeds alarmerender inhoud kregen, vonden zowel minister Knox als minister Stimson, dat dit onduldbaar was. Eerst op 23 januari 1941, 140 dagen na de eerste ontcijfering van een "Purple"-telegram, werden Roosevelt en zijn minister van Buitenlandse Zaken, Cordell Hull, ingewijd.

In het hele project Magic zaten ingebakken fouten:
1. Uit het oog werd verloren, dat niet alleen via de machines soms heel belangrijke informatie werd verstuurd.
En nog belangrijker, dat lang niet alles belangrijk was, ook al werd het via Magic verzonden.
2. Men staarde zich zo blind op de informatie van Magic, dat het schiften van die informatie zeer zorgvuldig had moeten gebeuren. Helaas heeft het daaraan behoorlijk ontbroken.
3. Omdat Magic zo geheim gehouden moest worden, werden bepaalde zaken niet of nauwelijks aan het Witte Huis doorgebriefd.
4. De kolonels Bratton en Kramer hadden een blanco volmacht gekregen met betrekking tot het beoordelen en verdelen van de berichten

Laat ik het met voorbeelden verduidelijken:
Ad 1. Op 27 januari 1941 deelde de Peruaanse Ambassadeur in Tokio zijn Amerikaanse collega mede, dat hij bij geruchte vernomen had, dat - in geval van oorlog – Japan zonder waarschuwing de vloot in Pearl Harbor zou aanvallen.
Ad 2: Bijna het hele verkeer tussen de Japanse kolonel Ogawa en zijn spion in Honolulu vond plaats via een berichtenuitwisseling tussen het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Tokio en het Consulaat in Honolulu. Die echter van niets wisten, want de berichten werden bij binnenkomst er al uit gehaald. Door de Amerikaanse inlichtingendiensten werden deze berichten als "diensttelegrammen" beschouwt.
Een verslag van de Japanse ambassadeur in Washington aan zijn minister werd als heel belangrijk aangemerkt en direct vertaald. Een telegram van Japan naar Honolulu d.d. 22 maart 1941 dat als inhoud had "Verschaf informatie, zelfs als er omgekocht moet worden", werd als aanvullend materiaal aangemerkt en ter zijde gelegd.
Ad 3: Volledig bekend was bij voorbeeld, dat Duitsland van plan was de SU aan te vallen en wanneer. Omdat dit echter niets met Japan te maken had, werd de informatie niet verder geleid.
Ad 4: Omdat er sowieso al een tekort was aan vertalers, liep men tegen een behoorlijke achterstand op. Er was een prioriteit ingesteld, d.w.z. Magic kwam eerst, daarna kwamen de vroeger slinks verkregen JN-codes (die ondertussen al meer dan twintig keer waren aangepast), en nog lager stonden nog eenvoudiger codes.
Het onder 2 genoemde telegram over omkoping heeft 26 dagen moeten wachten op vertaling, voordat het eindelijk de moeite waard geacht werd. En dat viel dan nog onder Operatie Magic.

Er zijn legio voorbeelden te geven van tijdige waarschuwingen. Ook door de kolonels Bratton en Kramer gegeven. Ondanks de dikwijls verkeerde beoordelingen van hen, hadden zij toch oog voor de verscherping van de verhouding Japan-USA. Toen hun waarschuwingen niet direct door Japanse acties werden gevolgd, werden die daarna genegeerd. Sterker, werd hen zelfs verboden nogmaals aan de alarmbel te trekken.

In Pearl Harbor werd overste Layton, chef van de inlichtingendienst aldaar, ongerust. Hij kon nergens de Japanse vliegdekschepen traceren. Toen hij dat op 2 december 1941 aan admiraal Kimmel mededeelde, vroeg die "Wil je zeggen dat zij om Diamond Head (een plek op Oahu) kunnen varen, terwijl jij dat niet weet"?

Toen de Japanners hun ultimatum naar Amerika stuurden, was het door de Amerikanen snel ontcijferd en bij Roosevelt en de zijnen bekend. Ruimschoots op tijd, om Hawai te waarschuwen.
Het leger had die maand de taak alles wat met Magic te maken had, af te handelen. De waarschuwing werd door Marshall niet via de marinezender verzonden (wat admiraal Stark had aangeboden), maar via het openbare telegraafnet. Tweemaal moest daarom het telegram door een bode weggebracht worden. In San Francisco van het ene telegraafkantoor naar het andere. En in Honolulu van het telegraafkantoor naar de basis. Tot overmaat van ramp was het bericht niet als "dringend" aangemerkt.


Inmiddels heb ik bronnen gevonden, die niet meer onder de geheimhouding vallen en vrijgegeven zijn. Dat zal nog een of twee bijdragen opleveren.


ma maart 12, 2012 9:41 pm
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 7 berichten ] 


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 1 gast


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Alle rechten voorbehouden © STIWOT 2000-2012. Privacyverklaring, cookies en disclaimer.

Powered by phpBB © phpBB Group