Schrijnend, zo kun je het verhaal van lucretia lucker (86) uit Roeselare gerust noemen. Bijna zeventig jaar was ze met Laurens getrouwd, tot die opeens werd getroffen door een zware trombose. Toen hij eind vorig jaar stierf, herinnerde ze zich zijn laatste wens: begraven worden op het kerkhof te Brugge, bij zijn oude strijdmakkers uit de Tweede Wereldoorlog. Dat was echter buiten de onverzettelijkheid van de administratie gerekend. Bovenop het verdriet, kreeg Lucretia een zware financiële pil te verteren: omdat Laurens op enkele weken na geen 25 jaar in Brugge had gewoond, kon hij er niet kosteloos als oud-strijder worden begraven. Als "straf" moet ze 1.635 euro ophoesten, drie keer het gangbare bedrag. "En dat terwijl hij drie jaar soldaat is geweest en krijgsgevangen, waarvoor hij nooit iets getrokken heeft", snikt de bejaarde dame. "Waar is mijn man zijn vaderland?"



Zoveel is duidelijk: na al die jaren is ze nog gek op haar Laurens. “Hij was een echte sportman”, zegt ze trots. “Hij heeft marathons gelopen in Londen, Parijs en New York. Zelfs de laatste jaren deed hij nog dagelijks zijn gymnastiekoefeningen. Hij trok zijn sportschoenen aan met zijn voet op het aanrecht, zo lenig was hij nog. Soms leek het of de tijd geen vat op hem had. Maar tegen die trombose was zelfs Laurens niet opgewassen”. 'Petoetertje', zei hij tegen mij, 'ik ben zo blij dat je al met de hond bent gaan wandelen want ik voel me toch zo moe'. Hij heeft nog tv gekeken, naar Sportweekend. De volgende ochtend vond ik hem, op de vloer van badkamer. Hij was helemaal verlamd aan één kant. Hij kon niet meer eten of spreken.

Laurens zou het ziekenhuis niet meer verlaten. Toen hij op 30 december zijn laatste adem uitblies, herinnerde Lucretia de gesprekken die ze hadden gevoerd, over wat er na hun dood moest gebeuren. Ik had hem verteld dat ik uitgestrooid wilde worden, omdat ik het als voormalige reisleidster zo'n nare gedachte vind opgesloten te zitten in zo'n kist. Maar Laurens wilde bij zijn kameraden zijn, met wie hij in de oorlog zoveel lief en leed had gedeeld. Ze lagen begraven op het ereperk van het kerkhof in Brugge. Jan Guilini bijvoorbeeld, die tijdens de oorlog in zee is gesprongen om een Engelse vlieger te redden. De Duitsers hebben hem naar Duitsland gevoerd en onthoofd. Mijn man kende hem goed, ze waren allebei verwoede zwemmers (naar deze Guilini is trouwens het zwembad in Brugge genoemd. ).

Ze hebben wat meegemaakt, in die jaren. Laurens had pas zijn legerdienst van 18 maanden achter de rug, of hij werd al weer opgeroepen voor de mobilisatie. Ze kregen daarvoor een vergoeding van één Belgische frank per dag. Hij heeft de terugtocht meegemaakt en werd gevangengenomen te Menen, twee dagen voor de wapenstilstand. Hij is ziek in twee hospitalen beland, in Deinze en Schilde. Toen hij eindelijk terugkwam, had ik bij de geboorte ons eerste kindje verloren.

Op 1 november bezocht Laurens het Brugse kerkhof voor het laatst. Niet alleen zijn oude strijdmakkers lagen er begraven. maar ook zijn twee zussen en zijn ouders. Begrijpelijk dat hij daar zelf ook wilde rusten. Zo had het stadsbestuur het echter niet begrepen. "Ons reglement bepaalt dat je alles samen 25 jaar in Brugge moet gewoond hebben om hier als oud-strijder kosteloos te je kunnen worden begraven", zegt de heer Van Belleghem van de Brugse burgerlijke stand.

“Meneer Lucker woonde al lang niet meer in Brugge en kwam daarvoor dus net enkele weken tekort. Je kan dat jammer vinden, maar het is nu eenmaal niet anders. Zijn weduwe wist dat trouwens al. Zij heeft toen meneer nog leefde een brief van ons gekregen, en daar is nooit antwoord op gekomen. Nu zij haar man toch op het Brugse ereperk heeft laten begraven, moet zij daar de gevolgen van dragen. Mocht ik in haar plaats zijn, dan had ik meneer Lucker niet in Brugge laten begraven. Want geef toe: hoeveel keer zal zij het graf hier op haar leeftijd nog kunnen komen bezoeken?

Dat is echter buiten de taaiheid van Lucretia Lucker gerekend. Ondanks haar 86 jaar, en het feit dat zij toe is aan haar tweede pacemaker, trekt zij nog gezwind naar Brugge om onze fotograaf het graf van wijlen haar man te tonen. Ondanks de hoge kosten, is ze blij dat ze de laatste wens van haar man Laurens heeft gerespecteerd. Hij ligt nu schuin tegenover zijn beste kameraad van tijdens de mobilisatie. Zo kort na de dood van haar geliefde, voelt zij zich zo goed als ontroostbaar. “Laurens is 88 en een halfjaar geworden”, mijmert ze. “Een mooie leeftijd”, zeggen de mensen dan. Maar wat je niet beseft in je jeugd. is dat je elkaar het hardst nodig hebt als je oud bent. (in tranen) Ik kan niet zeggen hoe erg ik Laurens mis. Ik heb nooit beseft dat dat zo hard zou zijn. Soms denk ik dat ik ook niet meer verder wil.

Burgemeester Moenaert noch de Brugse schepen van Burgerlijke Stand waren gisteren bereikbaar voor commentaar.

Wie niet luisteren wil moet dan maar lezen !!!

Zie voor meer info en het versturen van een protestmail:
- http://ww2.be/web/news.php