Het was op zaterdag 12 augustus 1939, vandaag is dat vierenzeventig jaar geleden, dat Philip Bouhler, de chef van de
Kanzlei des Führers (KdF), een bijeenkomst arrangeerde met Karl Brandt (lijfarts Hitler), Leonardo Conti (leider van de
rijksgezondheidsdienst) en verder een flink aantal artsen en hoge ambtenaren van verschillende ministeries. Bouhler,
die eerder leiding had gegeven aan de zogenaamde "Kinder-Euthanasie", was door Hitler opgedragen nu ook leiding te
geven aan de zogenaamde "Erwachsenen-Euthanasie", wat neerkwam op uitroeiïng van gehandicapte volwassenen.
later bekend onder de codenaam T4, afgeleid van het adres van Bouhlers bureau: Tiergartenstrasse 4 in Berlijn.

Alvorens in een eendrachtige samenwerking tussen economie en moordlust de vernietiging door arbeid eindigde in de
monsterlijke muilen van de crematoriumovens van Auschwitz, Birkenau en Treblinka, werd in de periode van september
1939 tot de zomer van 1941 de techniek van de moord op industriële schaal geoefend op onwaarschijnlijke aantallen
geesteszieken, zwakzinnigen, gehandicapten en arbeidsongeschikten. (1) Daaronder ook veteranen uit de Eerste Wereld-
oorlog die onherstelbaar psychisch letsel hadden opgelopen. Door artsen die de eed van Hippocrates verloochenden,
cynisch aangeduid als de genadedood voor schädliche Fresser, minderwertige Elementen en Balastexistenzen.
De moorden werd verbloemd met eufemismen als Absonderung, Endlösung, Sonderbehandlung en Evakuierung. De
meest vernuftige was Daseinsbefreiung, maar Radikallösung kwam het dichtst bij de werkelijkheid.

In de NS-heilstaat was geen plaats voor zwakke broeders. Men beleed hoge idealen maar in werkelijkheid spotte men
met alles wat menselijk leven was. Een commissie van economen stelde statistieken op over de besparingen aan voed-
sel, kleding, personeels- en verplegingskosten. Een epilepticus zou in twintig jaar 23.885 DM gekost hebben, een gees--
tesziek meisje 16.175 DM in acht jaar en een zogenoemde "irsinnige verbrecher" zou in 4 jaar 6.576 DM gekost hebben.

Toen de kerken bij monde van de bisschop van Münster, Graf von Galen, met scherpe protesten kwamen moest Hitler
inbinden. De liquidaties werden opgeschort en verplaatst naar geheime lokaties in het bezette Polen. "Het grootste kan-
kergezwel zijn de Pfarrers van beide kerken", zei Hitler. "Ik kan op dit ogenblik de oplossing niet geven, maar het komt
in mijn grote notitieboek. Ik wil nu geen martelaren van ze maken, maar er zal een tijd komen dat ik zonder aarzelen
met ze zal afrekenen. Deze Augiasstal zal met een ijzeren bezem uitgemest worden, daar geldt geen genade." Men
mag er dan ook gerust van uitgaan dat de levensduur van het Derde Rijk gewoonweg te kort is geweest, anders waren
ook de kerken aan de beurt gekomen. De katholiek Hitler bleef niettemin tot het einde de verplichte kerkbelasting af-
dragen.

Wat gebeurde er na de oorlog met de daders? Het antwoord is een uitermate treurige geschiedenis. Onder invloed van
de "justitiële moord" op de Elf van Neurenberg (2), begonnen daders en hun helpers als Pilates hun handen in onschuld
te wassen en werden tot slachtoffers verheven. Ze hadden meegewerkt "om erger te voorkomenn." Ook de vinding-
rijkheid van de bisschoppen, altijd mordicus tegen euthanasie, kende geen grenzen. Jarenlang hadden ze toegekeken
hoe onder hun neus joden en andere vervolgden over de kling werden gejaagd, nu pleitten voor een "hassfreie und christ-
liche Lösung". Veel daders mochten carriere maken, vonden maatschappelijke erkenning, werden goed betaald en wel
verzorgd. Artsen die bij de vergassingsacties leiding hadden gegeven, konden gewoon weer praktiseren. Professoren
die de slachtoffers hadden geselecteerd en kinderen hadden vermoord, mochten studenten blijven opleiden. Juristen die
de massamoorden hadden gedekt, bleven in hoge ambten gehandhaafd en konden carriere maken tot in de hoogste
rechtsinstanties.

Kwam het in bepaalde gevallen tot een veroordeling, dan waren als gevolg van valse medische attesten de straffen zo
laag, dat een krant dat als volgt commentarieerde: "Heeft men een mens vermoord, dan krijgt men levenslang. Maar bij
hulp bij massamoord komt men blijkbaar in aanmerking voor staffelkorting."

"‘De meesten van ons zijn weer wat geworden", schreef jaren later een dader aan een ex-collega. Wanneer in bepaalde
gevallen rechtsvervolging onontkomelijk leek, zorgde een uitgebreid netwerk van hulpinstanties, met een hoofdrol voor het
Vaticaan, dat de dader naar het buitenland, vaak het Argentinie van Peron, kon ontkomen. Bisschop Alois Hudals, or-
ganisator van de "Rat-Line", verborg hen in kloosters, gaf geldelijke steun en hielp hen aan een paspoort van het Rode
Kruis.(3)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(1) De schattingen lopen uiteen van 80.000 tot 245.000 slachtoffers.

(2) Sie haben den Krieg verloren, das war ihren Kriegsverbrechen, zo luidde een veelgehoorde uitspraak.

(3) Het aantal zware oorlogsmisdadigers dat door Hudal is geholpen loopt in de honderden. De bekendsten onder hen
zijn wel Josef Mengele (de Engel des doods), Adolf Eichmann (organisator jodendeportaties), Franz Stangl (comman-
dant Treblinka), Gustav Wagner commandant Sobibor), Alois Brunner (organisator jodendeportaties), Erich Priebke,
(massamoordenaar Italië), Otto Wachter (massamoorden Krakow en Galicië).


Bronnen:
Friedrich Karl Kaul: "Nazimordaktion T4"
Robert Jay Lipton: "Ärzte im Dritten Reich"
Uki Goñi: "Odessa, die wahre Geschichte" (Fluchthilfe für NS-Kriegsverbrecher)

Verschrikkelijke praktijken, maar weer een uiterst mooi verwoordde beschouwing van dit fenomeen!