"Grote leugenaars zijn ook een grote magiërs" - (Adolf Hitler)

In de loop der tijden hebben we ondervonden dat politici hardnekkig weigeren lering te trekken uit de dwalingen van hun voor-
gangers. En het is een onwrikbare wet der geschiedenis dat oorlog niet ver meer weg is wanneer zij voortdurend vergaderen.
In zijn tijd, de warhoofdige jaren van verzoeningspolitiek, de tijd van halve maatregelen en hele gevolgen, had Hitler domweg
geluk dat de vrije wereld geregeerd werd door een stel morele sjoemelaars. IJverig in het produceren van verontwaardigde
nota’s, hadden ze geen flauwe notie dat de kettingreactie na de oercatastrofe van Serajevo van juni 1914, geen antieke ge-
schiedenis was en dat een tweede wereldoorlog op het punt van uitbreken stond. Het is gevaarlijk de geschiedenis te eva-
lueren met de wijsheid van achteraf, maar na 1936 wist iedereen die ogen en oren in zijn hoofd had en zijn verstand gebruikte,
dat oorlog onvermijdelijk was.

Völker, höret die Signale! Wee de ongewapenden! Deze wijze leuzen hebben door alle tijden en generaties weerklonken.De
machtigen der aarde die het in Hitlers tijd voor het zeggen hadden waren uit hun dromen opgeschrikte romantici met aarts-
conservatieve instincten even stijf als hun hoge boordjes. Oppotters van denkwijzen die diep in het verleden geworteld lagen
en die men dan ook terugvond in de oude kranten achter het behang. Vertolkt met een geleuter van werkwoorden die veelvul-
dig in de voltooid verleden tijd stonden en die meer verhulden dan dat ze verklaarden of vertolkten. Dilettanten die door een
groteske speling van het lot in de politiek verzeild waren. Niet gehinderd door diepe overtuigingen en lenig tussen waarheid
en bedrog, was door veelvuldig handjeklap en dubieuze schikkingen hun rechtsgevoel versleten. Waarheid was een kwestie
van eindeloos geredekavel en diplomatiek gehakketak. Bewakers van het wereldgeweten bij wie vooruitzien een meer dan
ongewone bezigheid was en die met inhoudsloze verdragen de wereld sussend geruststelden en ondertussen voor zichzelf
comfortabele schuilkelders lieten bouwen.

Nooit een echt vak geleerd zagen ze kans een eerstesteenlegging te verprutsen en er groeide al gras op de eerste steen
voordat de tweede gelegd werd. In de toekomst zou nog blijken dat de artikelen van het Volkenrecht abracadabra voor ze
waren. Na de eerste wereldoorlog bedachten ze staatkundige constructies die even zovele catastrofes bleken. Ze spraken
een moeilijk te ontcijferen orakeltaal en waren zelden of nooit buiten hun eigen landsgrenzen geweest. De patriarchale man-
nen die vooral befaamd waren om hun toespraken van fantasieloze lariekoek en substantieloos gezwets kon men herken-
nen aan koddige attributen zoals een kachelpijp op het hoofd, een pince-nez en een vadermoordenaar, een wijde krijtstreep-
jesbroek en te krappe lakschoentjes waarmee ze voorzichtig om de hete brij heen slopen en over alle drempels struikelden.
En natuurlijk, als symbool van misplaatste bohémienallures, de onafscheidelijke paraplu. Op de onverantwoorde wijze van
onnozelen jongleerden ze met de staven dynamiet die tussen de plooien van hun paraplu’s verborgen zaten. De benauwde
gezichten die de dreumesen op leeftijd trokken hadden niets te maken met angst voor dat gevaarlijke goedje, maar alles
met een onder politici wijdverspreide kwaal: prostaatmisères. Maar daarover wilden ze met niemand praten.

Men mag met recht en reden stellen dat politici de politiek bedrijven als de wetenschap van het ongerijmde en voelen zich
aldus geroepen de eenvoudige dingen zo gecompliceerd mogelijk te maken. Hoe banaler de kwestie, des te meer wordt er
gemuggezift en gechicaneerd. Het gerontocratische gezelschap weifelende mannen wikte en woog, waarna ze met zucht
van verlichting de kwestie naar de volgende conferentie doorschoven. Jicht of geen jicht waren ze permanent op weg naar
weer een volgende dialoog der doven. Om hun Olympische beslommeringen af te handelen reisde het keurkorps van geri-
atrische patienten de wereld rond in treinen en schepen. Ze troffen elkaar, altijd weer elkaar. Ze vergaderden in chique re-
geringspaleizen en terwijl de wereld zijn hoop vestigde op een beetje staatsmanskunst, psychologisch inzicht en verbeel-
dingskracht, delibereerden ze zonder ophouden. Dat kruitdampen hongerig maakt ook al zijn ze denkbeeldig, is bekend.
Na afloop waren er daarom de galadiners. Men dineerde lang en lekker. Daarna werden de diplomatieke kronkelpaden ver-
ruild voor de kaarsrechte gang naar de balzaal. Dat was de plaats waar alle stijve boorden en strakke corsetten samen-
kwamen. Als een joviaal stel fuifnummers mocht de confrérie van kukidentgrijsaards daar voor even hun stramme ledema-
ten vergeten en een verrassend uithoudingsvermogen aan de dag leggen. (1)

Terwijl iedereen kon weten dat Hitlers oorlogseconomie op volle toeren draaide, keken ze gelaten toe hoe Hitler hen met
chanterend wapengekletter het initiatief ontrukte en kon oogsten op terreinen waar hij niet eens gezaaid had. Naarmate
Hitlers zelfvertrouwen groeide, nam de minachting voor zijn tegenspelers toe.”Hadden we Versailles maar nooit verzon-
nen”, hoorde hij hen denken. "Regenschirmtypen en kleine Wurmchen" noemde hij ze, bruikbare idioten die hij goed kon
gebruiken om zijn echte doelen te camoufleren. De Engelsen waren decadente, inhalige kooplui, de Russen waren zuipende
barbaren en de Fransen een volk van vernegerde Latijnse hondsvotten en wellustige slappelingen. Hun Marianne was een
hoer in de handen van perverse joden.

Toen de donkere schaduw die Hitler over Europa wierp steeds dreigender werd, deden ze er alles aan om het echec com-
pleet te maken. Gniffelend stond Hitler toe te kijken hoe de overwinnaars van 1918 als nederige petitionisten in een uniek
vertoon van eensgezindheid zich in september 1938 uitsloofden en zich langs alle wegen naar München repten. Hun aan-
wezigheid verschafte het schurkenregiem aanzien. Terwijl zij van Hitler verwachtten dat hij net zo timide zou zijn als zijzelf,
zaten ze ongewapend en met weke knieën tegenover een schaamteloze chanteur voor wie ze door het stof kropen toen hij
als een volmaakt acteur zich tot een goed ingestudeerde razernij opzweepte. "Wat zegt dat kereltje" vroeg hij aan zijn tolk
toen een hoge Franse diplomaat het woord nam. Harold Nicholson schreef in zijn dagboek: "Hitler had niet veel tijd nodig om
hun zwakheden te doorgronden." Ze kropen in hun schulp toen die schutterige korporaal op rauwe toon uitriep: "We laten ons
niet als schoenpoetsers behandelen." Wetend dat in het spel van de diplomatie de waarden worden afgemeten met slim en
dom in plaats van goed en kwaad, deed Hitler desnoods een paar passen terug. Des te langer was dan de aanloop om de
volgende keer nog verder te kunnen springen.

Zich presenterend als de man die bruggen kon slaan zelfs op plaatsen waar geen water was,was hij ook de beste koopman
in verwachtingen. Hitler introduceerde een diplomatie waarin ultimatieve eisen overtroffen werden door een nieuw fenomeen
van een nog hogere orde: zijn onwrikbare standpunten en voldongen feiten.Want met remise nam Hitler geen genoegen.Later
verklaarde hij fier: "Ik heb alles bereikt door overreding." Hitler was brutaler, primitiever, energieker. Hij zag scherper, had
meer daadkracht en handelde resoluter. En vooral kon hij beter liegen, niet zo’n beetje ook. "Hij loog de waarheid" zo meen-
de zijn tolk die zag hoe Hitler met een uitgestreken smoelwerk de zaak belazerde. "Was er een Nobelprijs voor de grootste
leugenaar geweest, dan had Hitler hem verdiend. In een wedstrijd wie van de politici de aardigste kerel was, zou Hitler met
lege handen staan. Maar hij was wel de beste bluffer." Hitler speelde zin rol weergaloos en in kringen van de Italiaanse dele-
gatie circuleerde de volgende grap: "Hitler liegt zo bekwaam, dat van alles wat hij verteld ook het tegendeel niet waar is."

"Das sogenannte diplomatische Geschick für Verhandlungen, besaß er nicht", schreef na de oorlog zijn tolk. In München,
waar de Engelsen en de Fransen de niet aanwezige Tsjechen een koude schouder toekeerden, (2) lieten ze zich met een
kluitje in het riet sturen. Er werd een verdrag gesloten dat geen oorlog voorkwam maar onvermijdelijk maakte. Er werd
met geen woord gerept over de wrede behandeling van de joden. De morele lafaards keken toe hoe Hitler de soep opdiende
en niet eens stiekem de balletjes oneerlijk verdeelde. Na afloop ging Chamberlain, dom en ijdel volgens Ciano, als een zielige
poedel aan Hitlers broekspijpen hangen om de belofte "peace for our time" af te smeken.

Hoe de nazi’s over het verdrag van München dachten bleek al op een van de volgende dagen. Hermann Goering deed de Ita-
liaanse minister van buitenlandse zaken en Mussolini’s schoonzoon,graaf Galeazzo Ciano, uitgeleide. "Versailles stond
ons slechts een lilliputlegertje van 100.000 man toe, maar morgen gaat er in Duitsland een bewapening van start die de
wereld nog niet gekend heeft", zo vertrouwde Goering Ciano toe. Ciano die een geweldige hekel aan de Duitsers had en
hen nog altijd zag als de barbaren zoals ze in de Romeinse geschiedenis beschreven staan, speelde Goerings loslippig-
heid gelijk door aan de Britten.

Dat Chamberlain met de zogenoemde "redding van de vrede" ook Hitler zelf redde, kwam pas na de oorlog aan het licht.
Een groep binnenlandse tegenstanders van Hitlers agressieve politiek, waaronder de generaals Halder, von Stülpnagel en
von Witzleben, stond op het punt Hitler uit te schakelen toen hen met het Verdrag van München de rechtvaardiging van
een putsch uit handen werd geslagen.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Noten

(1) Een Canadese diplomaat bij de vredesconferentie van Versailles schreef aan zijn vrouw dat hij het reuze naar zijn zin
had. Zaterdags dansen in Hôtel Majesty, Faust en Madame Butterfly in de Opéra, de variététheaters waar hij zijn ogen niet
af kon houden van de mooie hoertjes. Zijn vrouw wilde spoorslags overkomen, maar dat vond hij geen goed idee. Europa
was te gevaarlijk voor haar. In Duitsland heerste revolutie en die kon best wel eens naar Frankrijk overslaan. De badkamers
waren slecht en de appartementen erg duur. Zijn vrouw besloot dan maar thuis te blijven.

(2) Het Verdrag van München is een verdrag tussen Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië over de toekomst
van Tsjecho-Slowakije. Met het verdrag werd de agressieve annexatie door Adolf Hitler van het Tsjechische Sudetenland door
de 'grote mogendheden' geaccepteerd. Het verdrag moest de vrede in Europa garanderen, Ronduit verbijsterend was dat dit
niet eens uitgenodigd was toen men Sudetenland moest afstaan. In Jalta (februari 1945) gebeurde dat nog eens, nu met de
Polen.


Bronnen:
Dr. Paul Schmidt: "Statist auf diplomatischerf Bühne"
Galeazzo Ciano: "Dagboeken"
Harold Nicholson: "Diplomacy: a Basic Guide to the Conduct of Contemporary Foreign Affairs"
Bert Tigchelaar: "Een gemiste kans"


.

Mooi zo, Kniébolo.

De Westerse politiekers waren nog niet gewoon dat iemand oppositie tegen hen kon voeren op een verdoken manier.

Het weten waard !

Helaas is het jaartal in de titel onjuist, moet zijn 1938.

Na verloop van zekere tijd kan dat helaas niet meer gewijzigd worden,
dat is wel jammer.

Mijn dank!