Het is nu di maart 19, 2024 6:02 am




Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 9 berichten ] 
Onbekende Oorlogsmisdaad. 
Auteur Bericht
Eisbein
Bericht Onbekende Oorlogsmisdaad.
Het einde van de 3e SS-Panzer-Division “Totenkopf”. Deel 1.

De Divisie had zich eind maart 1945 vanuit Hongarije via de grensstad Sopron ( Odenburg) door het Burgenland en het Leithagegebergte binnen enige weken naar Wenen verplaatst, met als zwaartepunten de gevechten bij het Wiener Ostbahnhof, bij de Tiroler-Platz en aan de Rotundenbrücke. Enige tijd later, de hevige vijandelijke druk ontwijkend, trokken zij via de Reichsbrücke naar de ander Donau over. De Divisie ging, steeds verwikkeld in afweergevechten, de komende dagen in nachtmarsen over de Bisamberg bij Wenen, via Leobendorf, Korneuburg en Stockerau om oostwaarts van Krems aan beide zijde van de Donau een bruggenhoofd op te bouwen. Het was hier, midden april 1945, dat de Divisie na lange jaren van oorlog haar laatste gebied met stellingen betrok.
Terwijl de Russen in het Noordelijk deel van het front met verenigde krachten druk zetten op de hoofdstad van het Derde Rijk, bleef het aan het front van de Donau verrassend rustig. Hier beleefde bij heerlijk voorjaarsweer de 3e SS-Panzer-Division “Totenkopf” haar laatste gezamenlijke bijeenzijn.

Na alle verwikkelingen in de Berlijnse Führerbunker had Grossadmiral Dönitz nu de leiding gekregen en had zich met zijn staf in Flensburg gevestigd. De tot hem doorgedrongen berichten van de panische vlucht uit angst voor de, door de Russische troepen aan de bevolking gepleegde misdaden, bracht Dönitz er toe de Kriegsmarine opdracht te geven haar nobelste daad ooit uit te voeren. Dat werd de evacuatie van burgers en militairen uit het verloren ‘Baltische Staten’ gebied.

In deze militaire hopeloze situatie was de laatste Divisionskommandeur, Brigadeführer und Generalmajor der Waffen-SS, Helmuth Becker, vast besloten de aan hem toevertrouwde mannen niet in de handen van de Russen te laten vallen. Daarom werden de laatste bevelen gegeven om de stellingen te ruimen en de regimenten, afdelingen en kleinere eenheden te laten opmarcheren naar het gebied Martinsberg, Ottenschlag en Zwettelde, dus bij de demarcatielijn tussen de Russische en de Amerikaanse machtssfeer, geldig op de dag van de capitulatie.
Na het bekend worden dat na overleg tussen de Russen en de Amerikanen deze grens 50 Km naar het westen verschoven zou worden, verplaatste ook de hele, nog niet ontwapende “T”-Divisie zich tot bij Pregarten met de bedoeling om uiteindelijk in de Amerikaanse sector te belanden.
De Amerikanen blokkeerde echter de doorgang en lieten niemand, ook geen vrouwen en kinderen, de demarcatielijn passeren. Uitzondering werd gemaakt voor ziekenwagens en zieken.

Overgaveonderhandelingen met de Russen op 9 mei 1945 in Pregarten.

Verslag van Hauptsturmführer Steinecke, Ordonnanzoffizier

De Wapens zwegen---De oorlog was verloren. Deze bedrukkende gedachten speelden ons allen door het hoofd toen wij op de weg van Pregarten naar Gallmeukirchen in lange colonnes stonden. Allerlei geruchten zoemden rond maar door onwetendheid met de totale situatie weer afgewezen. Generaal-Majoor der Waffen-SS Becker ( Ritterkreuz mit Eichenlaub) gaf het bevel aan alle regiments- en afdelingscommandanten om vooral hun eenheden intact te houden.
In de namiddag van 9 mei 1945 bracht een motorordonnans het bericht dat hoge Russische officieren een gesprek wilde hebben met “Generaal Becker”. Om tijd te winnen kreeg ik, Steinecke, de opdracht mij in verbinding te stellen met de Russen. Aan het eind van onze colonne trof ik een Russische Majoor die in zijn met kostbare tapijten beklede Amerikaanse Jeep al op ons wachtte. In zeer goed Duits vroeg hij naar “Generaal Becker” waarna ik hem verzocht even geduld te willen hebben en stuurde een ordonnans met deze melding terug naar de provisorische bevelspost van Becker. Tijdens het wachten kwamen we in gesprek en zijn eerste vraag betrof de aanwezigheid van leden van het Wlassow-leger en ook of andere Russische eenheden bij onze divisie meestreden. Met een zuiver geweten kon ik dit ontkennen behalve dat er wel eens enige hulpkrachten waren geweest maar dat die aan het einde van de oorlog al verdwenen waren. Door hem gevraagd wat wij dachten over ons komende lot zei ik dat wij ons geen enkele illusie maakten, dat alle officieren van onze divisie doodgeschoten zouden worden. De Majoor lachte welgevallig en haastte zich mij te verzekeren dat dit niet het geval zou zijn.
Na enige tijd arriveerden Becker met Sturmbannführer Sperling (IVa) en Hauptsturmführer Willer (Ic) waarna we onder begeleiding van de Russische Majoor naar de commandopost van de Russische Divisiecommandant vertrokken, gevestigd in een hotel.
De Russische Divisiecommandant was een zeer correcte en hoffelijke officier die Becker met een handslag begroette en verfrissingen aanbod. Via zijn tolk vertelde hij dat hij opdracht had verbinding met de Amerikanen te maken, maar dat onze divisie die de weg daar naartoe versperde, het zijn voertuigencolonne onmogelijk maakte ongehinderd te passeren. Hij gaf Becker de aanwijzing de weg naar Pregarten per direct vrij te maken, hetgeen Becker hem toezegde.
Na dit korte onderhoud konden we weer vertrekken en gingen terug naar de bevelspost van Becker onderwijl omringt door nieuwsgierige divisieleden.
’s Avonds bracht een ordonnans opnieuw de melding dat Becker naar de Russische commandopost moest komen en ons vermoeden dat het nu ernst zou worden zou spoedig waarheid worden.
Becker en ik gingen op pad en kwamen weer terecht in de kamer die al eerder gebruikt was tijdens het eerste gesprek. Nu echter gevuld met circa 20 Russische officieren maar ook de aanwezigheid van de Duitse General der Polizei Wal en de commandant van de “Führer-Grenadierdivision”, General Mäder.

De Russische Chef Staf en een Polit-Kommissar waren weliswaar hoffelijk, maar keihard in de onderhandelingen. Met scherpe woorden en op harde toon eisten zij het onmiddellijk neerleggen van de wapens en zich klaar maken voor afvoer. Er was al geregeld dat de officieren en manschappen op vrachtwagens geladen achter de Russische linies getransporteerd zouden worden. Daarna gevraagd, mochten de officieren hun handvuurwapens verder blijven dragen.
Op de bezorgde vraag van Becker wat de toekomst van de divisieleden was, volgde het antwoord dat die in kampen zouden worden gelegerd in afwachting op hun ontslag dat daar zou worden geregeld.
Om nog meer antwoorden te ontwijken zei de Russische Chef Staf dat hij alleen maar de gevangenneming en ontwapening van de 3. SS-Panzer-Division “Totenkopf” moest regelen en verder niets.
Het gelukte mij nu om mij uit de met officieren gevulde ruimte te verwijderen en met een brutaal bedachte “Kurier ruski General” als antwoord op het aanroepen van de Russische posten bereikte ik de commandopost van onze divisie. De Obersturmführer Eberhardt (1a) en de aanwezige Regiments- en afdelingscommandanten kon ik nu over de verhandeling uitgebreid inlichten.
Het was voor ieder duidelijk wat dit voor de Divisie inhield en Eberhardt’s conclusie: „Bewegungsfreiheit nach dem Westen", “Rette wer sich kann! “ de enig juiste in deze situatie.
In de hoop daardoor uit de klauwen van de Russen te zijn ontsnapt , marcheerde de divisie richting Amerikanen, naar de vrijheid. Een hoop die gauw een bitter zelfbedrog zou blijken.

Verslag van voormalig lid Fritz Messerle van de Totenkopf-Divisie.

Mars naar de westerse vrijheid.

De Divisionskommandeur Becker die al meerdere keren naar de Russische commandopost was bevolen kwam van zijn laatste bezoek niet terug. Waarschijnlijk als pand vastgehouden om greep op de divisie te houden. Nu moest snel worden gehandeld als men niet in handen van de Russen wilde vallen. Toen dan ook de Obersturmführer Eberhardt, 1A-Stafofficier (dus de “Officier Operaties”) het verlossende woord “Rette wer sich kann! “ doorgaf, zette ieder die lopen kon zich in beweging. De zwakke Amerikaanse bewaking was ondanks hun bewapening geen hindernis voor de massa doelbewuste militairen die zich over de demarcatielijn dwong. Zonder op andere Amerikaanse eenheden te stuiten marcheerden wij de hele nacht door en bij het aanbreken van de morgen stond de spits van de marscolonne voor de plaats Gallneukirchen waar wij door, in allerijl aangerukte, Amerikaanse pantsertroepen tegengehouden werden en in een groot weiland gedwongen.

Behalve de Totenkopf-Divisie bevonden zich ook delen van Divisie “Grossdeutschland, een regiment Fallschirmjäger en Politie eenheden uit de Weense regio op het weiland. Een totaal van ongeveer 25.000 manschappen. Dit weilandgebied bij Gallneukirchen lag aan de weg naar Linz aan de Donau.

Oorlogsmisdaad.

In de middag werd door de diverse afdelingscommandanten van de T-Divisie een bespreking gehouden over de bereikte situatie en kon met tevredenheid worden vastgesteld dat het 80-90% van de T-Divisie gelukt was door de demarcatielijn te geraken en zich nu op betrouwbaar Amerikaans bezetgebied bevond. Veel afdelingen was dit nagenoeg compleet gelukt en daarmee was het beoogde doel van de opperofficieren der T-Divisie bereikt. Wat hierna volgt is eenmalig in de militaire geschiedenis.

Gevangenschap.

De oorlog was goddank voorbij en onder de gegeven omstandigheden voelden wij ons veilig en hoopvol gestemd op dit weiland in het grote dal. Maar wij merkten al spoedig dat het hele dal waarin wij ons bevonden met steeds meer tanks werd omringd en dat gebeurde nogal heimelijk. Overdag was alles rustig maar bij het aanbreken van de duisternis hoorde je het ons jarenlang bekende geluid van optrekkende en manoeuvrerende tanks en wij konden bij het eerste daglicht dan zien dat de ring van tanks rond het dal steeds dichter was geworden. Gedurende de derde nacht waren nog zoveel tanks aangekomen dat de volgende ochtend bij het licht worden te zien was dat praktisch de ene tank tegen de ander geparkeerd stond. Hadden we al wekenlang haast geen voedsel ontvangen en waren de mannen oververmoeid, nu weigerden de Amerikanen ons ook nog elk beetje voedsel. De dagen na de capitulatie waren ook nog zeer warm en zoals normaal in de bergen de nachten koud. Zonder dekens, tenten, voedsel of water kwam het tot spreekkoren bij de straatweg om water dat bij de dagelijkse hitte meer nog dan voedsel gewenst was. De burgers uit Pregarten lieten zich niet onbetuigd en kwamen in colonne met emmers en vaten vol water. Met afgrijzen zagen we dat de Amerikaanse tankbemanningen de emmers en vaten omkiepten en de colonne burgers terugstuurde. Voor de jongste onder ons was de dorst erger dan de honger en liepen naar de wachtposten toe, die hen eenvoudig neerknalden.
Tijdens deze trieste situatie verscheen ook plots een lid van de Evangelische Gemeente met een grote ketel erwtensoep die in luttele minuten verdeeld en verslonden werd. Herhaling was uitgesloten en de menslievende gelovige vrouw ging met een hoofd vol vragen en teleurstelling retour.


Er werd ook hoop gewekt. Op een avond na vele dagen van ontbering reed tussen 1700 en 1800 uur een Amerikaanse luidsprekerwagen kiskras door het dal die het volgende verkondigde : “Kameraden, morgen worden jullie vanuit Linz naar jullie vaderland ontslagen. Jullie krijgen heden avond nog water voor de mars naar Linz. Er wordt zoveel water uitgereikt dat jullie alles kunt vullen. Vul alle veldflessen en bussen, maar wees spaarzaam ermee. De commandanten worden hierbij opgeroepen hun eenheden in blokken van elk 500 man zo op te stellen, dat de afmars om punctueel 8 uur kan beginnen.” Hierna klonk steeds opnieuw: “Morgen worden jullie ontslagen”.

Dat zou het grootste bedrog in de wereldgeschiedenis en het grootste verraad aan krijgsgevangenen worden.

Niemand kwam op de gedachte dat voor de mars naar Linz zoveel water als beloofd nodig was en dat we voor dat korte stuk, een “Katzensprung”, daar nog zuinig op moesten zijn.

Iedereen verheugde zich natuurlijk op de komende mars naar Linz met aansluitend het ontslag uit het leger en de zo gewenste terugkeer naar huis. Ondanks het dagenlang uitblijven van voedsel, stonden om 7 uur ’s morgens de mannen al marsbereid in het dal. Een onoverzienbare eindeloze massa, opgesteld en uitgericht volgens de jarenlang ingebakken discipline zonder dat de rangmeerdere zich daarmee hoefden te bemoeien. Een gedisciplineerde vrijwilligheid bij welks aanblik ieders soldatenhart, ondanks de capitulatie, harder ging kloppen.


do jul 09, 2015 1:53 pm
Eisbein
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
Het einde van de 3e SS-Panzer-Division “Totenkopf”. Deel 2.


De Amerikanen bedriegen ons.
De afmars van de colonnes, met aan de spits de commandanten en officieren was begonnen. Het eerste blok had het dal verlaten en de langslopende straatweg bereikt.

Bij de dorpsingang van Gallneukirchen staat een Amerikaanse Generaal op een podium met naast hem Standartenführer Swientek, als onze dienstoudste, het voorbij marcheren gade te slaan als was het een afnemen van een parade.
Het alles beslissende punt was echter de volgende stratenkruising Tumbach. Naar rechtsaf ging men naar Pregarten dus richting oosten, linksaf naar Linz, richting westen.

Maar de Amerikaanse tanks dirigeerde de colonne onherroepelijk naar rechts, richting oosten, richting Russen.

Toen was het ons duidelijk wat de Amerikanen van plan waren en bleek dat de Amerikaanse luidsprekerwagen uit lafheid of angst ons leugens had verteld, want als zij de waarheid had verkondigd dan hadden de 25.000 ongewapende mannen in het dal bij Gallneukirchen de ring van tanks doorbroken.

Tussen elk colonneblok van 500 man en de volgende schoof zich nu een tank in de grauwe massa afgematte militairen. De commandanten en officieren van de onderscheidenen groepen liepen nu dus direct achter het tankgeschut, terwijl elke 40 meter van de colonnelengte onder schootsbereik lag van een machinegeweer.

Amerikanen schieten op ontwapende Duitse krijgsgevangenen.

Op de verveelde onverschillige gezichten van de kauwgum kauwende scherpschutters zittend op de tanks, met de vingers aan de trekkers, was duidelijk de vastberadenheid af te lezen voor het uitvoeren van hun taak, het zonder pardon met een gericht schot neerknallen van een ieder die een vluchtpoging deed of uitviel.

Dat werd ook herhaaldelijk en duidelijk omgeroepen door de Amerikanen en wij wisten dus waar wij aan toe waren.
En dat wordt nu tijdens de eerste 10 Km. van onze mars richting Pregarten veelvuldig en met plezier gedaan en de scherpschutters knallen er lustig op los.

Elke voordien getoonde terughoudendheid liet men varen. Wellicht is ook angst een reden, voor de mogelijkheid dat die miserabele massa, met toch wel een beduidende reputatie, links of rechts van de straatweg zou willen ontsnappen. Vruchteloos. Ook daar zijn pantserwagens en tanks plus snel beweeglijke jeeps die door de omgeving racen.

Desondanks wagen veel mannen de sprong over de weggreppel naar de lokkende vrijheid en liggen dan dood te bloeden in het stoffige gras. Onafgebroken knallen nu de schoten door de scherpschutters, het tellen van doden en gewonden is zinloos geworden, zoveel.

Verschrikkelijk is het aanhoren van de pijnkreten der gewonde kameraden liggend langs de wegrand. De aangeboren reactie om een kameraad in nood te helpen wordt teruggedrongen, zelfs het wisselen van rij in de colonne wordt met een kogel afgestraft.

Toen we Pregarten bereikten stonden de inwoners ons ook al op te wachten met de weinig opwekkende woorden: “De Russen wachten al op jullie” .

Massaal werden hier nu al de zware rugzakken afgegooid, ofschoon men wist dat elk kledingstuk naderhand bitter nodig zou zijn. Maar de jongste en minst geharde konden het fysiek niet meer aan.

Wekenlang gebrek aan enig voedselvoorziening, het rusteloze onafgebroken jagen naar de demarcatielinie waarbij ook niemand aan eten of drinken dacht, de vele dagen Amerikaanse gevangenschap zonder voedsel- of watervoorziening waren slopend geweest.

Bij de gedachte aan een door de Amerikanen beloofde thuistransport naar het vaderland hadden zij nog met alle discipline die in hun bloed verankerd lag hun resterende krachten gebundeld, maar nu waren zij aan het eind.

Ongeveer 3 Km na Pregarten was een splitsing in de weg die deze verdeelde in een weg naar links en een naar rechts. Dit was ook het punt waar wij allemaal absoluut zekerheid kregen over ons lot.

In de splitsing stond op een verhoging in het struikgewas een Russische “NKWD Polit-Kommissar” met een grote Sovjetster op zijn rechter borst, omringd door een zwerm Russinnen in uniform, breed grijnzend en met een gezicht dat grote tevredenheid uitstraalde. Eindelijk hadden zij ons dan toch te pakken.

Vanaf hier werden we ook begeleid door Russische vrachtwagens bestuurd door vrouwen. Enige wagens waren uitgevoerd met luidsprekerinstallaties die constant lieten horen: “Niemand keert terug”.

Ook vanaf de plek waar de Russische “Polit-Kommissar” stond waren de begeleidende Amerikaanse soldaten van hun tanks gesprongen en schoten nu met hun wapens elke aan de wegrand zittende of liggende krijgsgevangenen van korte afstand een kogel in de slaap of nek.

Daar lagen ze dan, op weinige meters afstand van elkaar, afgeslacht, de oude Hauptscharführer, de jonge Rottenführer en de vele andere kameraden die jarenlang in open gevecht hun mannetje hadden gestaan en die nog voor enige dagen met een blij vooruitzicht in krijgsgevangenschap gingen van een democratische leger.

Dit hadden wij niet van de Amerikanen verwacht, want ook hun regering had de Haagse Landoorlogregelingen anno 1907 ondertekend die een humane behandeling van krijgsgevangenen regelt en in acht neemt. Eigen economische en politieke interesse gaf hier opnieuw de aloude waarheid van het Romeinse gezegde weer : Vae victis ! Wee, de overwonnenen !

Op deze straat die richting Freistadt liep, vond de verdere massamoord op Duitse krijgsgevangenen door Amerikaans soldaten plaats die zijns gelijke in de wereldgeschiedenis niet kent en waarover de wereld nog nooit gehoord heeft.

De marssnelheid werd door de US tanks bepaalt en was abnormaal hoog. De mannen en hun meerdere waren lichamelijk zo verzwakt dat zij grote moeite hadden met het tempo en zich meer en meer begonnen voort te slepen totdat zij zich uiteindelijk in de greppels lieten neervallen.

Elkeen kon een schatting maken op grond van zijn lichamelijke toestand wanneer hij aan de beurt zou zijn om afgeschoten te worden. Veel vertwijfelden probeerden van tijd tot tijd nog uit de colonne te ontsnappen maar werden genadeloos afgeknald.

Het leek wel of de Amerikaans tankeenheid zich hier de roem wilde verwerven die wij, niet door sluipmoord, maar in eerlijk gevecht hadden verworven. Of was het de drang om aan hun Russische bondgenoot te laten zien hoe vastberaden de Amerikanen waren en hoe je met Duitser om moest gaan.

Ik marcheerde in de 6e rij van de 2e groep van onze Sturmgeschütz-afdeling en zag kort voor Freistadt bij een buiging van de straat naar rechts via een doorkijk in de bosschage, dat na de bocht achter de bossen de grond steil naar beneden liep met onderaan een beek.

De vlucht.

Met de moed der wanhoop en de wil tot overleven grepen wij, een Unterscharführer, een Rottenführer en ik onze kans en doken in de bosschage.

De Uscha werd al meteen bij de bosjes neergeschoten terwijl de Rottenführer en ik ons naar beneden lieten rollen tot in de beek. Er volgde een heftig vuren in de bosschages maat het lot was ons goed gezind.

Na circa 4 dagen uitsluitend ‘s nachts te hebben gemarcheerd bereikten we een klein plaatsje westelijk van Gallneukirchen waar wij door een Amerikaanse patrouille die onze bloedgroep controleerde weer gegrepen werden.

Op Amerikaanse wijze, honger en slaag, werden wij als alle andere Waffen-SSers verzameld om naar kampen in Duitsland gebracht te worden. Tot zover mijn eigen belevenissen.

Van een van de weinige kameraden die na de oorlog uit Rusland terugkeerde hoorde ik dat van de Totenkopf-Divisie maar 2000 man in Odessa aangekomen waren om van daaruit verder naar kampen in het binnenland van Rusland getransporteerd te worden waar het grote sterven begon.

Het gedrag van de Amerikaanse soldaten bij de uitlevering van onze Totenkopf-Divisie en andere krijgsgevangenen aan de Sovjet-Unie, kon in Amerika niet altijd op vol begrip bogen. Dat is te lezen in de verklaring van MacArthur d.d. 8 juli 1952 (dus tijdens de Korea oorlog). Hij zegt daarin:

“Honderduizenden Duitse krijgsgevangenen hebben wij protestloos de Sovjets als slavenarbeiders afgegeven met schending van elk humanitair begrip en elke traditie. Wij hebben verzuimd tegen dat afslachten te protesteren”.

R. Wischnath, Oberstleutnant a. D.
Gütersloh vertelt verder:


Om 16.00 uur beëindigd onze dodenmars. Via een nauw pad, tussen Amerikaanse tanks door, worden wij in de buurt van een spoorwegstation naar een weiland geleid dat omringt is door Russische soldaten.

Hier laten we ons simpelweg in het gras vallen, we zijn opgebrand. Tot aan het arriveren van het laatste colonneblok kunnen wij de toestand van de mannen beoordelen en horen ook de laatste schoten uit de richting van de stoffige straatweg.

Achter de laatste tanks reden Rode Kruiswagens die de doden en gewonden oppikten. Schijnbaar hadden de Russen geen interesse in de gewonden, want nadat de laatste gewonden was ingeladen keerden zij om en verdwenen met hoge snelheid richting Linz.

De verkwikkende rustpauze duurde niet lang want al snel zijn de Russen tussen ons om onze horloges, ringen en andere waardevolle zaken te stelen. Langzaam groepeert de ordeloze massa zich weer, terwijl de Russische officieren onverbloemd blijven verkondigen dat wij allemaal in Rusland zullen verrekken.

Geen enkele genade is er voor onze trouwe medestrijders uit de Oekraïne. De rondstruinende “Polit-Kommissaren” hebben een kennersoog voor hen. Na een kort verhoor worden zij aan de rand van het weiland doodgeschoten. Een mensenleven is in deze dagen niets waard. De overwinnaar heeft het recht aan zijn zijde.

Tijdens deze mars hebben Amerikaanse schutters alle Duitse soldaten, waarvan de meerderheid soldaten van de Waffen-SS waren, als schurftige honden afgeknalt.

Dit afslachten vond zonder enige gevechtsaanleiding plaats aan ontwapende militairen na de wapenstilstand.

Op de kerkhoven van Pregarten en Gallneikirchen liggen nog altijd circa 80 afgeschoten soldaten begraven met het opschrift “Ein unbekannter deutscher Soldat”. Identificeren op naam was niet mogelijk want de Amerikanen hadden alle ‘Soldbücher’ ingenomen na hun leugens van ontslag en vrijheid in het grote weiland bij Gallneukirchen.

Hoe verging het Helmut Becker.

Na veel gechicaneer werd hij in eenzame opsluiting in een NKWD gevangenis vastgehouden in afwachting van een (show) proces.
De beschuldigingen voor hem en zijn mede lotgenoten waren, dat zij een bende vormden die voorbereidingen trof om de Sovjet-Unie omver te werpen. Dat alles volgens paragraaf 58 waaronder vele zaken vallen, spionage, sabotage, weerspannigheid, samenzwering, zelfs het bij elkaar staan van drie personen viel onder samenscholing.

Ons vervoer naar een KGB gevangenis was het teken dat het draaiboek voor de justitieshow geschreven was. Eindelijk was het dan zover en werden de gevangenen onder zeer strenge bewaking naar de gerechtszaal in het zeer grote gebouw gebracht. Het meubilair stond in carré in het midden, de wanden waren allen volkomen leeg.

Daarvoor en vooral bij de vensters stonden wachtposten met geopende pistooltassen. Het was het werk van professionals.

De plaats waar de gevangenen moesten zitten was volgens een patroon bepaalt. Op de eerste rij zat alleen Becker. Op de tweede rij, Ludwig Schwermann, Werner Mostart, Hans Ackermann en Georg Brenner. In de volgende rij, Heinz Löftier, Biaue, Martin Sänger, Manfred Märker en mijzelf. De laatste rij gaf plaats aan Siegfried Weissleder en Herbert Sperling beide gehersenspoeld en volkomen murw.

Het tribunaal met de voorzitter Overste der Justitie Dimitriew met twee bijzitters, een hoofdaanklager, twee notulisten en een vertaler kwamen binnen. Na het vaststellen van onze personalia werden de beschuldigen voorgelezen.

Daarvan werd het meeste niet begrepen of drong niet door in onze geestestoestand als van een patiënt die onder narcose is. Een eigenaardige sfeer lag over het gehele gebeuren, voorgeprogrammeerde plichtsbetrachting om een tijdrovende opgave tot een einde te brengen, desinteresse en hun niet te schokken geloof in de gerechtigheid van het systeem.

Alles verliep als aan een snaartje, centraal gestuurd, onafwendbaar, noodlotvol, zonder blikken of blozen. Weißleder und Sperling werden als laatste ondervraagt. In de loop van hun volkomen afzondering in geluidsdichte cellen en bestookt door zeer professionele ondervragers waren zij tot elke uitspraak voorgekookt. Psychologisch volkomen stuk. Beck was volgens hen het grote hoofd van de bende, majoor Schwermann zijn plaatsvervanger en Feldwebel Werner Mostart de actieleider en de anderen waren het uitvoerend personeel.

De uitspraak was simpel, Helmut Becker, Ludwig Schwermann, Werner Mostart, Hans Ackermann en Manfred Märker werden tot de dood door fusillade veroordeelt.
Hun was alleen een verzoek tot genade toegestaan wat van te voren al een hopeloze zaak was.

De overigen werden volgens drie paragrafen veroordeeld tot 3 X 25 jaar. Na het wegvoeren van de gedoemden zag ik de ter dood veroordeelden nooit meer terug.
Klaus Tekkel.


do jul 09, 2015 2:07 pm
jw1985
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
Het verhaal zoals je het schetst komt bijna woordelijk overeen met hetgeen beschreven is in het boek: From the Artic Circle to the Don River: SS Regiment Thule, 1940 – 1943

Blz. 68

Zie bijvoorbeeld dit stukje:

At a point about 2 to 3 kilometers out of Pregarten, the SS “Totenkopf” columns reached the road fork to Freistadt. Here they found a broadly smiling Rusian Commissar waithing for them on an embankment. There were also Soviet armored cars in the vicinity with heavily armed women soldiers aboard them. A loudspeaker blared out: “No on is to turn back"

Ter vergelijking:

Eisbein schreef:
Ongeveer 3 Km na Pregarten was een splitsing in de weg die deze verdeelde in een weg naar links en een naar rechts. Dit was ook het punt waar wij allemaal absoluut zekerheid kregen over ons lot.

In de splitsing stond op een verhoging in het struikgewas een Russische “NKWD Polit-Kommissar” met een grote Sovjetster op zijn rechter borst, omringd door een zwerm Russinnen in uniform, breed grijnzend en met een gezicht dat grote tevredenheid uitstraalde. Eindelijk hadden zij ons dan toch te pakken.

Vanaf hier werden we ook begeleid door Russische vrachtwagens bestuurd door vrouwen. Enige wagens waren uitgevoerd met luidsprekerinstallaties die constant lieten horen: “Niemand keert terug”.


Kennelijk heeft de auteur Richard Landwehr deze bronnen dus ook gevonden.
Het feit dat deze beste man onder meer heeft geschreven voor Historical Review, een uitgave van het Institute for Historical Review lijkt me niet best.

Dit groepje notoire holocaustontkenners als uitgever van Landwehr zorgt ervoor dat ik dit verhaal zeer dubieus vind.


do jul 09, 2015 10:33 pm
ruud (rjajo)
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
Amen !


vr jul 10, 2015 12:30 am
Eisbein
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
JW1985.

Voorop gesteld, ik ken het boek “From the Artic Circle to the Don River: SS Regiment Thule, 1940 – 1943” niet, maar begrijp uit de titel dat het daarin genoemde strijdgebied afwijkt van die van de “T”-divisie.

Ook bestond Thule maar tot 1943 en kan dus niet als eenheid in 1945 in gevangenschap zijn geraakt.

Mijn verhaal is in opzet begonnen na deelneming aan (Schiet) sportwedstrijden in de BRD en DDR. Hier ontmoette ik nogal eens ‘Alte Kämpfer’ die, nadat een vertrouwensband was ontstaan, mij onopgesmukt en zonder bravoure hun belevenissen na Russische gevangenname vertelden.

De oorlog waren zij meer dan spuugzat.

Er werd mij ook verwezen naar geschriften die door leden van een “Kameradenverband” geschreven waren.

En daaruit heb ik deze vergeten / onbekende periode maar eens samengevat inclusief de schrijversnaam.

Dat de door jou genoemde Landwehr, met een foute uitgever, een ongeveer zelfde tekst schrijft geeft te denken.

In antwoord op de gelovige Ruud (Rjajo) en het gebed afsluitende Amen moet ik volgens het heilige boek antwoorden met:” De Heere heeft gezegend en gaf mij een schouderklopje”. (Eigendunk uitgesloten)


vr jul 10, 2015 2:36 pm
jw1985
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
Eisbein,

ter verduidelijking.

Ik begrijp dat uit mijn vorige bericht blijkt dat het lijkt of het door mij geciteerde boek slechts over regiment Thule gaat.
De titel geeft daar ook alle aanleiding toe, dat geeft ik grif toe.

Ik citeerde echter uit hoofdstuk 13 van dit boek, getiteld: Athermath: The "Dead March" of the SS Totenkopf Division

Het gaat hier dus wel degelijk om de gebeurtenissen die jij ook beschrijft.


vr jul 10, 2015 2:56 pm
Eisbein
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
JW1985.

Even een laatste vraag. In welk jaar is het door jou genoemde boek verschenen ?

Lijkt onbelangrijk, maar ik kan dan met mijn wedstrijd data een en nader reduceren en concluderen.


za jul 11, 2015 2:05 pm
jw1985
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
Alle info over verschijningsdatum e.d. vind je via:

http://www.amazon.com/From-Arctic-Circl ... 1468063278


ma jul 13, 2015 2:48 pm
Eisbein
Bericht Re: Onbekende Oorlogsmisdaad.
JW1985

De verschijningsdatum is 17 december 2011.

Mijn eerste contact met leden van die divisie was in Wiesbaden 1975 en daarna nog in Hamburg, Neugraben en Osnabrück en op nog enige andere schietbanen.

Ik krijg dan ook de indruk dat Landwehr zijn informatie heeft van de korte geschreven verhalen door oud-leden van de T-Divisie naderhand verwerkt in boeken.

Voor mij is dit bericht het laatste over dit onderwerp.


ma jul 13, 2015 9:10 pm
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 9 berichten ] 


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 2 gasten


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Alle rechten voorbehouden © STIWOT 2000-2012. Privacyverklaring, cookies en disclaimer.

Powered by phpBB © phpBB Group