Voor de soldaten zelf was het vooral een mogelijkheid ter rehabilitatie: weer recht op een Nederlands paspoort, kiesrecht, gevangenisstraf afkopen, etc. Ook maatschappelijk gaf het hen een kans om zichzelf te rehabiliteren. Voor anderen was het iets wat ze deden omdat ze niet wisten wat ze anders moesten: na enkele jaren aan het front te hebben doorgebracht is het nou eenmaal moeilijk om de omschakeling naar de 'burgermaatschappij' te maken..
Citaat:
Ik kan mij wel voorstellen dat ze dit gedaan hebben als er te weinig soldaten zijn. Maar van de andere kant is het ook wel weer apart aangezien ze deze Nederlanders toch als landverraders zagen.
Vooral in het geval van Korea had er zich al een soort van omslag in Nederland voor gedaan ten opzichte van de voormalige communistische bondgenoot: deze was nu een vijand. Dat maakte het in 1950 een stuk makkelijker om te 'accepteren' dat er Waffen-SS'ers in de rangen van het Nederlands Detachement Verenigde Naties meevochten. Veel meer dan accepteren was het ook niet, het was meer dat ze geduld werden. Verderop in de oorlog werd dat wat beter, vooral toen bleek dat de gevechtservaring van de voormalige Waffen-SS'ers, Kriegsmarine mensen en dergelijke een relatief grote waarde had.