Op dit forum heb ik nog geen informatie aangetroffen over de 'Chindits'. Dat waren Britse commando's die onder leiding van Orde Charles Wingate een guerilla oorlog voerden in Birma. Over deze eenheid heb ik her en der nog wel wat informatie liggen. Indien er behoefte aan is, wil ik wel wat informatie plaatsen in gedeelten.

Ik hoor wel of er interesse is.

Birma was natuurlijk strijd op een zijtoneel, hoewel van groot belang voor de strijd in China en dus voor de binding van enorme aantallen Japanners altijd een onderbelicht aspect geweest, zeker buiten Groot Brittanië. Maar vooral de Brits-Indische en Britse troepen en later ook Amerikaanse en Chinese troepen hebben daar puik werk verricht.

Kwam Wingate niet om tijdens een actie?

Vliegtuigongeluk. Ik zal later vandaag even wat posten over de Chindits en in het bijzonder eerst even Orde Wingate.

Eerst even iets over de Wingate tot aan de oprichting van de Chindits.

Orde Wingate was een man met nogal ongewone eigenschappen, hij was iemand vol energie en met een uitstekende intelligentie. Voor de oorlog had hij alles gelezen over de meest uiteenlopende onderwerpen. Wingate had in de ogen van anderen wel eens ‘waardeloze uitspraken’, zo beweerde Wingate in 1939 al dat de Maginotlinie waardeloos was. Eveneens schreeuwde Wingate van de daken dat de Britten in het Midden-Oosten de joden moesten steunen en niet de Arabieren, Israël moest volgens hem lid worden van het Britse Gemenebest. Wel leuk om te vermelden dat ik ergens de volgende opmerking over hem tegen kwam:

Onder het lezen scheurde hij de onderwerpen aan stukken, vaagde oude orthodoxe ideeën weg en propageerde met vuur zijn eigen ideeën. Hij had iets geheimzinnigs, iets messiasachtigs; hij was niet gesteld op kieskeurigheid en had een hekel aan gebabbel. Hij kon even scherp en agressief zijn als hij over het voor en tegen van een bepaald soort tomaten sprak, als wanneer hij het over Stendhal had. Verder was hij een revolutionaire christen, overtuigd als hij was dat rechtvaardigheid en goede wil alleen maar konden zegevieren, als de mens met God samenwerkte: niet in de verre, maar in de naaste toekomst.

Hij was drager van de hoge Britse onderscheiding D.S.O. (Distinguished Service Order). Deze onderscheiding had hij verkregen na de succesvolle guerrilla-aanvallen in Palestina en Abessinië.

Dan nu in het kort iets over Orde Wingate’s leven. Wingate werd geboren op 26 februari 1903 in Naini Tal, wat ligt in het voormalige Brits-Indië. Hij verwierd reputatie toen hij in 1936 als inlichtingenofficier in Palestina op een onorthordoxe wijze oorlog voerde. In Palestina kreeg hij de bijnaam ‘Lawrence of Palestina’, deze bijnaam werd afgeleid van een WOI buiten het gareel vallende militair die als bijnaam ‘Lawrence of Arabia’ kreeg voor zijn verdiensten. In Palestina bedwong hij binnen zes maanden een grote groep Arabische terroristen die door As-mogendheden opgestookt sabotageacties uitvoerden tegen een belangrijke oliepijplijn van Mosul naar Haïfa. Hij verdeelde zijn troepen over kleine aanvalsgroepjes onder de naam ‘Special Night Squads’. Deze groepjes gingen achter de vijandelijke linies de terroristen te lijf.

Zijn volgende wapenfeit vond plaats in de Tweede Wereldoorlog. In 1941 van januari tot eind mei, had hij het bevel over 1800 Ethiopische en Soedanese soldaten. Deze groep kreeg de oudtestamentische naam ‘Gideonsbende’, oftewel: Gideon Force. Met deze groep viel hij met behulp van de Etiopische keizer Haile Selassie de Italianen aan achter de linies. Welke taak hij binnen zes maanden met succes voltooide. Aan de zijde van de keizer Haile Selassie deed hij in mei 1941 zijn triomfantelijke intocht in de hoofdstad Addis Abeba.

Edit: Ik hoop wel dat hier interesse voor is, anders doe ik deze moeite voor niets...

Het Britse Ministerie van oorlog benaderde in januari 1942 Generaal Wavell, de opperbevelhebber in India, via telegram. Het kwam er kort gezegd op neer dat het Ministerie aan Wavell de diensten van Wingate aanbood aangezien hij al eerder met succes guerrillaoperaties had uigevoerd. Misschien lag er dus een taak voor deze markante persoonlijkheid in Brima of China. Wavell kende Orde Wingate goed. Wingate had het jaar ervoor onder Wavell gediend in het Midden-Oosten, hij was dus goed op de hoogte van zijn ongewone doch uitstekende eigenschappen. Daarbij komt nog dat hij Wingate in die tijd voor de krijgsraad wilde brengen wegens insubordinatie. Gelukkig voor Wingate is dat niet gebeurd, maar het resulteerde wel in een persoonlijk gesprek, waarin Wavell waardering kreeg voor Wingate’s eigenschappen die hij later zou aanduiden als ‘briljant maar niet conventioneel’. Wavell ging echter ging akkoord met de komst van Wingate.

Na de aankomst van majoor Wingate in maart 1942, in India, werd deze onmiddellijk tot kolonel bevorderd. Wingate moest eerst maar eens Noord-Birma gaan bekijken. Hij werd naar Maymyo gestuurd, waar hij opdracht kreeg de leiding te nemen over alle guerrillastrijdkrachten in Birma. In Maymyo kwam hij bij een zogenaamde ‘Jungleoorlogschool’, de school specialiseerde haar manschappen in ongewone vernielingsraids achter de vijandelijke linies. De leider van die school, Majoor Michael Calvert, was een uitstekende militair, die later één van Wingate’s naaste medewerkers werd. Wingate voerde na de ontmoeting met Calvert samen met hem verschillende verkenningen uit. Het rapport dat Wingate uitbracht over deze waarnemingen sprak over ‘lange-afstandpenetratie’. Dit hield in dat eenheden in een met Jungle bedekt terrein voor onbepaalde tijd achter de vijandelijke linies moesten blijven. Ze zouden vanuit de lucht bevoorraadt worden. Deze eenheden moesten groot genoeg zijn om de vijand een zware slag toe te kunnen brengen, maar moest tevens zo klein zijn dat ze eventueel contact met de vijand konden vermijden.

Wingate gaf opdracht een brigade samen te stellen onder de naam LRP (Long Range Penetration). Deze brigade moest het vijandelijke gebied binnen dringen, communicaties ontwrichten, inlichtingen verzamelen over het terrein, eventuele sterkte van de Japanse troepen en wanneer daar kans toe was, zoveel mogelijk vijandelijke installaties vernietigen. Wavell keurde het plan van Wingate goed en de 77ste Indische Infanteriebrigade werd gevormd. Deze brigade werd spoedig onderverdeeld in acht colonnes. Elke colonne had een peloton mannen uit Birma en een kleine RAF-sectie, welke uitgerust waren met sterke radio’s. De eigenlijke samenstelling van de eenheden was als volgt: het 13e King’s (Liverpool) regiment, 2e/3e Gurkha-jagers, de Britse 142e Commando-compagnie en een bataljon Birma-jagers dat over de totale gevechtsgroep werd verdeeld. Tevens werd aan elke eenheid ervaren mannen van de verbindingsdienst toegevoegd. In de achterhoede bevond zich een zogenaamde ‘bevoorradingsorganisatie’ die de garnizoenplaats bleef. Sommige mensen vonden deze organisatie tamelijk groot. Met moet wel beseffen, dat de bevoorrading en de administratieve taken door deze organisatie op afstand werd uitgevoerd met behulp van radio’s en vliegtuigen. Het spreekt ook voor zich dat het administratieve personeel dat in normale omstandigheden bij een bataljon hoort, bij de colonnes te velde werd weggehouden.

De naam Chindits is afgeleid van een verengelste vorm van de legendarische draak ‘Chinthe’, welke een half leeuw en half adelaar voorstelt, die de wacht houd aan de buitenzijde van de Hindoetempels.

Tot zover iets over de oprichting van deze eenheid. Later meer over hun opleiding etc…

Na de oprichting van de Chindits kreeg deze bijzondere strijdmacht een bijzonder zware opleiding in de weinige oerwouden in de centrale provincies van India. Deze opleiding begon in juli 1942. Hoewel een deel van de manschappen commando’s uit het Midden-Oosten kwamen en goed getraind waren, waren er ook Birmese jagers van de 2e en 3e rang. Deze manschappen hadden nog bijzonder weinig opleiding gehad. Deze Birma-jagers bleken bijzonder goed te zijn in verkenningswerk. Daarnaast bezaten deze mannen ook een uitstekende kennis van het land, die de colonnes zeker ten goede kwamen. De officieren van deze jagers, waren voor hun taak berekend. Omdat juist deze manschappen een slechte opleiding hadden genoten, zetten ze na hun eerste geslaagde actie het Birmaanse leger aan het denken. De acties van de Chindits kwam het moreel ten goede. De mannen dachten: ‘Als zij het kunnen, moeten wij zeker kunnen slagen.’

Wingate trainde de officieren en onderofficieren persoonlijk. De meeste officieren kwamen van de ‘Jungleoorlogschool’. Wingate was een onvermoeibare leermeester, die lette op de kleinste details. Hij leerde zijn mannen hoe ze moesten leven in een colonne tijdens bivak. Eveneens werd hun geleerd hoe ze moesten handelen tijdens onverwacht alarm en het ondernemen van kleine onverwachte aanvallen op de vijand. Maar dit was nog maar de vuurdoop van de opleiding. Alle facetten van een ‘Jungleoorlog’, kwamen aan bod: hoe moesten ze in het oerwoud koken, hoe moesten ze mortieren en machinegeweren gebruiken, hoe moesten ze hun weg vinden in het oerwoud, hoe moesten ze de muildieren verzorgen en hoe moesten ze een rivier oversteken, camouflage etc. Alle dingen werden tot in de kleinste details doorgenomen om al te grote verrassingen te voorkomen. Wingate verwachtte van zijn officieren dat zij op hun manschappen de zelfde kennis zouden overdragen. Hij wees hen er tevens op dat zijn voor het vervoer van munitie, wapens, radioapparatuur en medicamenten volkomen waren aangewezen op het gebruik van de muildieren. De haver voor deze muildieren werd via de lucht aangevoerd.

Het rantsoen voor de mannen werd door Wingate zelf samengesteld. Het bestond uit noten, rozijnen, kaakjes, thee, zout en suiker, dat aangevuld diende te worden met de aankoop van rijst en buffelvlees indien dat mogelijk was. Het systeem van de bevoorrading uit de lucht werd niet door Wingate geregeld, dit programma werd samengesteld door Majoor Michael Calvert.

In januari rees de vraag wanneer en waar de Chindits zouden worden ingezet. Wavell had eerst het plan om een gecombineerde aanval uit te voeren met het Britsch-Indische 4e legerkops. De verbindingen van het legerkorps zelf waren nog niet gereed. Het is daarom begrijpelijk dat het legerkorps er niet veel heil in zag om in welke omvang dan ook, de Chindwin-rivier over te steken en verder op te rukken. Wingate wilde echter in actie komen. Hij zond opperbevelhebber Wavell een document waarin hij zijn standpunten uiteen zette. Hij had zes redenen om zijn troepen in actie te laten komen.
1. De theorieën betreffende ‘lang-afstandpenetratie’ moesten aan de praktijk worden getoetst.
2. Hij kon zijn troepen onmogelijk in een constante staat van paraatheid houden.
3. Inlichtingen betreffende Birmaanse samenwerking waren van het uiterste gewicht, voor plannen gemaakt werden voor grote operaties. Dus men moest eerst bezien hoe de samenwerking met de Birmaanse troepen beviel.
4. Een Japans offensief richting Fort Herz moest gestopt worden.
5. Japanse aanvallen over de rivier de Chindwin dienden voorkomen te worden.
6. Vijandelijke plannen voor een aanval op Assam moesten verijdeld worden.
Wavell was zelf ook wel benieuwd naar deze nieuwe manier van militair optreden. Hij kwam naar het front en inspecteerde de troepen van Wingate. Na lang nadenken besloot hij deze troepen alleen in de aanval te sturen. Aan dit besluit waren zeker risico’s verbonden. Mocht de aanval op een flop uitlopen, dan was de vijand op de hoogte van een dergelijke manier van vechten in het oerwoud. Zou het verlies van deze manschappen of een deel ervan, in vergelijking staan met de opgedane ervaring in het licht van de geringe strategische waarde? Waarschijnlijk is één van de drijfveren van Wavell geweest: Zijn generaals hadden een prikkel nodig die hun uit hun toestand van moedeloosheid en wanhoop zou halen. Wingate was tevens in staat een lek te prikken in de ‘ballon van onoverwinnelijkheid’ van de Japanners. Deze aanval zou het moreel, na een geslaagde campagne, waarschijnlijk goed doen en een opkikker geven.

Wavell zwichtte na enige aarzeling en gaf het bevel dat de 77ste Indische Infanteriebrigade op 8 februari gereed moest staan om naar Imphal te vertrekken. Nu Wingate eindelijk zijn droom kon vervullen omdat hij een definitieve taak kreeg, kon hij met de voorbereidingen van de aanval beginnen.

Is zeker wel interesse voor wat mij betreft. Is er voor bovenstaande een concrete bron of zijn het citaten uit eigen werk?

Bronnen zijn o.a:

Toen & Nu nummer 96 (misschien nog wel verkrijgbaar bij Wo2shop).
De hel van Birma.
Geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog delen 4 & 5.

Verder zijn in sommige boeken nog wel kleine vermeldingen te vinden over de Chindits.

Wingate nam zijn opdracht bloedserieus. Nu ze op de 8e bevel hadden gekregen om aan te vallen, wilde hij niet veel tijd verprutsen en zo snel mogelijk aanvallen.

Wingate kwam tot het besluit om zijn 77ste Indische Infanteriebrigade in 2 groepen op te splitsen. Een noordelijke en een zuidelijke groep. De noordelijke groep werd aanzienlijk groter dan de zuidelijke groep. Het omvatte Wingate zelf met zijn hoofdkwartier, het Burma Rifles HQ en de Colonnes 3, 4, 5, 7 en 8. De totale sterkte van deze groep was 200 man en 850 muildieren. De zuidelijke groep bestond uit de Colonnes 1 en 2 en bezat een eigen groepshoofdkwartier. Deze groep bestond uit 1000 man en 250 muildieren. En zoals ik al vermeldde, deze groepen bezaten ieder een eigen RAF-sectie.

De bepakking die de manschappen meenamen bestond uit: rantsoenen voor zeven dagen, een geweer met banjonet, een hakmes, drie handgranaten, grondzeil, reservehemd en broek, vier paar reserve sokken, tropenhelm, zakmes, rubber schoenen, naaigarnituur, touw met lus en handvat, canvas reddingsvest, etensblikje en een canvas waterfles. Dit alles naast de persoonlijk spullen. De totale bepakking kwam op 35 kilo.

Het doel was de hoofdspoorlijn van het noorden naar het zuiden van Birma tussen Mandalay en Mogaung. De aanval kon beginnen…

Binnenkort meer over hun eerste aanval!

aardige sites over dit onderwerp:

http://www.chindits.info/

http://www.arlingtoncemetery.net/owingate.htm

http://members.aol.com/ordewingate/menu.html

Inderdaad mooie sites. Bedankt! Ik had zelf nog niet op het Internet gezocht!

Een aparte manier van oorlogvoeren in moeilijke omstandigheden.

Zeer informatief, Bigshot.

Hadden de Amerikanen ook niet zoiets. Merrill's Marauders ?

...-

Bedankt,

Na het weekend meer, heb van het weekend geen tijd...

Vandaag op het Boekenfestijn in Nieuwengein het boek "Wingate and the Chindits" gekocht. EUR 4,25
Behandeld het leven van Wingate en de Chindits en geeft ook een overzicht van hoe de in jaren na de oorlog werd aangekeken tegen de Chindits en de acties.

Gegevens:
Wingate and the Chindits - Redressing the Balance
David Rooney
ISBN 0-304-35452-X
Cassel Military Paperbacks
Oorspronkelijke uitgave 1994
Cassel uitgave 2000
256 bladzijden; aantal kaarten en foto's

Shit, was deze topic helemaal vergeten! Ik zal binnenkort verdergaan!

Dick, mocht je aanvullingen hebben of correcties, meld ze dan! Jammer dat ik dat boek niet heb... Dus Dick, posten met die hap!