Dat is nou precies het stuk wat ik wilde qouten.. toch maar ff F5 gedrukt... :/
ik snap niet dat Jullie daar uit halen dat het allemaal verzonnen is... :S
(Gustav, 7.26PM)

Ik zie alleen iets over twee verschillende rapporten... of ik mis iets...

De Jong's boeken worden vrij snel achterhaald door schrijvers over specifieke onderwerpen.. dus ik ben redelijk bevooroordeeld over de Jong...

(Ernstjan 7.25 PM) geen idee.. ik heb het boek ook van mijn opa ge-erfd... effen donkerbruin boek..

De Jong's boeken worden vrij snel achterhaald door schrijvers over specifieke onderwerpen.. dus ik ben redelijk bevooroordeeld over de Jong...

De enige troost is dat niemand na die publikatie van mij is opgestaan om te zeggen dat Kersten toch goed was. Men heeft toch geaccepteerd dat hij voornamelijk een fantast was.

Dat is nou precies het stuk wat ik wilde qouten.. toch maar ff F5 gedrukt... :/
ik snap niet dat Jullie daar uit halen dat het allemaal verzonnen is... :S
(Gustav, 7.26PM)
Ik zie alleen iets over twee verschillende rapporten... of ik mis iets...

[...]Het was De Jong die in 1972 het initiatief nam om de mythe rond Kersten te doorbreken. Met zijn artikel 'Heeft Felix Kersten het Nederlandse volk gered?' was hij de eerste om het web van leugens rondom de handoplegger te ontwarren. 'Wat je bij Kersten in ieder geval kan zeggen, is dat hij vooral aan zichzelf heeft gedacht', aldus De Jong. 'Daarom is hij in 1943 ook naar Zweden gegaan en hij heeft geprobeerd een wit voetje te halen met zijn zogenaamde actie ter redding van het Nederlandse volk. Waanzinnig! Men had er al achter kunnen komen als men de twee rapporten die hij zelf over de redding van het Nederlandse volk geschreven had, zorgvuldig met elkaar zou hebben vergeleken. De commissie die de zaak onderzocht heeft beide rapporten op tafel gehad, maar heeft die vergelijking achterwege gelaten. Dat was eigenlijk een onbegrijpelijke misser. Dat leidt dan uiteindelijk tot het besluit Kersten een hoge Nederlandse onderscheiding te geven. Hij was helaas al overleden toen ik met mijn onderzoek kwam. Kersten heeft het Nederlandse volk erin laten lopen. De enige troost is dat niemand na die publikatie van mij is opgestaan om te zeggen dat Kersten toch goed was. Men heeft toch geaccepteerd dat hij voornamelijk een fantast was.'[...]

De Jong's boeken worden vrij snel achterhaald door schrijvers over specifieke onderwerpen.. dus ik ben redelijk bevooroordeeld over de Jong...

wie is men?

die paragraaf begint met "Enkele jaren geleden bleek dat Kersten echter al die tijd een dubbelspel had gespeeld" de dingen die ik ge-qoute heb, slaan daar op... dat zijn geen argumenten voor dat ( heb je'm weer... (!) ) ZOGENAAMDE dubbelspel..

Nadat Polen was verovert, haatten de Polen Duitsers.

Rapport betreffende Kersten
In 1947, kort na zijn huldiging wegens zijn vijfentwintigjarig professoraat te Amsterdam, nam Posthumus afscheid van de Faculteit der Economische Wetenschappen en in 1949, nog voor zijn zeventigste verjaardag, nam hij zijn ontslag als hoogleraar teneinde zich te kunnen wijden aan een nieuwe taak: het directeurschap van de Leidse uitgeverij E.J. Brill. Nog verscheidene jaren heeft hij deze functie uitgeoefend.
In de Groene Amsterdammer van 9 september 1998 schrijft René Zwaap dat Posthumus 'het veld moest ruimen toen hij werd beschuldigd van belangenverstrengeling: als directeur van de Leidse uitgeverij Brill had Posthumus zijn afnemers geschreven dat ze voor hulp altijd bij het Riod konden aankloppen. Later, veel later, kwam De Jong met de mededeling dat Posthumus financieel in de tang had gezeten van Felix Kersten, een gewezen SS-lijfarts van Himmler die na de oorlog via list en bedrog met succes begon te hengelen naar een status als undercoververzetsheld.
Posthumus zou volgens De Jong een extra zakcentje van Kersten hebben gekregen, in ruil voor wederdiensten. Zo spande Posthumus zich in om Kersten voor te dragen voor de Nobelprijs, op grond van geheime onderhandelingen die hij in oorlogstijd zou hebben gevoerd om het Nederlandse volk te behoeden voor deportatie naar Polen - een plan waarvan Kersten volhield dat het ernstig was overwogen door de nazi-top. Kersten zag zich mede hierdoor in 1950 beloond met het grootofficierschap in de Orde van Oranje-Nassau, uitgereikt door prins Bernhard persoonlijk. Mede door onderzoek van De Jong bleef er later niets van Kerstens verhalen over.' 32 )

In opdracht van de regering, stelde Rüter samen met Posthumus in 1950 een rapport betreffende E.A.F. Kersten op. In het rapport heeft Rüter de regering geadviseerd over de verdiensten van de massagetherapeut Felix Kersten, die door zijn invloed op Himmler vele slachtoffers van het Nazibewind zou hebben gered. Het nooit in druk verschenen rapport der Commissie ad hoc, bestaande uit Rüter en twee hoge ambtenaren, verraadt volgens zijn biograaf Locher (p. XXVII) in het historisch gedeelte Rüters stijl en is 'een model van contemporain historisch-kritisch onderzoek'. In het archief van A.J.C. Rüter bevindt zich een kopie van het rapport. 33 )
Zowel de rol van Kersten als de uitslag van het onderzoek is aangevochten door L. de Jong: 'Tot de eersten die in ons land aan Kerstens relaas geloof hechtten en van de authenticiteit van de door hem getoonde bewijsstukken overtuigd waren, behoorde de bekende historicus N.W. Posthumus, hoogleraar in de economische geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam, lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen en de eigenlijke oprichter van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie; hij was bij die oprichting voorzitter geworden van het later "als 'bestuur' aangeduid directorium van het Instituut. In dat directorium (hetwelk hij op 21 juli 1949 verliet) was Posthumus de enige die van de juistheid van Kerstens relaas volledig overtuigd was -een relaas dat bij verscheidene leden van de wetenschappelijke staf eerder twijfel wekte dan het gevoel, vaste grond onder de voeten te hebben. Posthumus liet evenwel niet af. Hij drong bij de ministerraad op publieke erkenning van Kerstens verdiensten aan en als gevolg van die aandrang werd in 1949 een Commissie van Onderzoek in het leven geroepen met jhr. mr. A. M. Snouck Hurgronje, de pas afgetreden secretaris-generaal van het departement van Buitenlandse Zaken, als voorzitter en als leden mr. C.J. van Schelle, eerste secretaris van de Nederlandse ambassade te Parijs, en prof. dr. A.J.C. Rüter, hoogleraar in de vaderlandse geschiedenis aan de Rijksuniversiteit te Leiden.' (p. 132-133).
Aan het eind van zijn studie schrijft de Jong: 'Er is, dunkt mij, geen reden om te twijfelen aan de goede trouw van nagenoeg een ieder die zich na 1945 moeite gegeven heeft voor de erkenning van Kerstens verdiensten. Vele jaren lang is Kersten door de Zweedse regering bijzonder schriel bejegend. Eerst Trevor-Roper heeft door zijn publicatie in The Atlantic Monthly van februari 1953 de stoot gegeven tot gebeurtenissen in Zweden die ertoe leidden dat Kersten op 30 oktober 1953 het Zweedse staatsburgerschap verwierf. Toen Trevor-Roper evenwel eenmaal in eigen onderzoek had kunnen vaststellen dat in de controverse Kersten-Bernadotte het gelijk aan Kerstens kant gelegen had, bleef hij nadien ook ten aanzien van andere complexen Kersten als een betrouwbare getuige en zegsman zien. In die opvatting werd hij versterkt door wat hij vernam van het rapport van de commissie-Snouck Hurgronje en van de hoge Nederlandse onderscheiding die aan Kersten verleend was. Dat de internationale publieke opinie ten aanzien van Kerstens betrouwbaarheid op een dwaalspoor gebracht werd, kan men Trevor-Roper niet verwijten; het is vooral gevolg geweest van de actie van Posthumus en van het oppervlakkige rapport van de commissie-Snouck Hurgronje. Dit deel van de 'schuld' ligt duidelijk aan Nederlandse kant. Daarom is het misschien niet ongepast dat het nu een Nederlander is die deze opgeblazen affaire tot haar juiste, veel bescheidener proporties terugbrengt.
Wat Kersten zelf betreft: hij was, zoals ik hem in enkele ontmoetingen en door de studie van het materiaal met betrekking tot zijn persoon en daden heb leren kennen, een vat vol tegenstrijdigheden: bijzonder ijdel en bijzonder goedhartig; dorstend naar eerbetoon en bereid om medemensen te helpen; vindingrijk in kleinigheden en niet bij machte, grote verbanden te overzien; sluw en tegelijk naïef. Ik wil herhalen wat ik eerder als mijn conclusies weergaf: in een aantal gevallen heeft Kersten zich moeite gegeven voor de vrijlating van Nederlandse en andere gearresteerden of veroordeelden; hij heeft een belangrijke bemiddelende rol gespeeld bij het vertrek naar Zweden van duizend Nederlandse vrouwen die in het concentratiekamp Ravensbrück opgesloten zaten, alsook bij de maatregelen die Himmler in de laatste oorlogsfase nam om de levens van enkele tienduizenden joden te sparen; en hij heeft bij deze bemoeienissen zijn eigen leven op het spel gezet.' (p. 211-212). 34 )