marloes schreef:
De talloze lijken schokken mij niet meer, wel het stukje film van de kinderen in het kamp die zoo voorzichtig eten omdat ze zoo bang zijn een druppel te missen.
Heel herkenbaar. De stapels lijken schokken mij ook totaal niet, hoe luguber deze beelden ook zijn. Het zijn de beelden van onschuldige uitgemergelde kinderen in de kampen, familieleden die zich tijdens een deportatie aan elkaar vast klampen, bejaarden die van vermoeidheid bijna niet meer kunnen lopen etc. die echt indruk op mij maken.
Kortom: foto's van levende mensen die de dood tegemoet zien, doen mij emotioneel veel meer dan lugubere beelden van stapels lijken. Levende mensen tonen hun diepste emoties, terwijl een stapel lijken niks meer zegt over de levende wezens waarvan nu slechts een stoffelijk overschot rest.
Een goede documentaire hoeft van mij dus helemaal niet zulke lugubere beelden te bevatten. Dan neem ik de filmdocumentaire "Shoah" als voorbeeld...