Ik heb de parade en de oefenparades in SPb niet kunnen meemaken omdat ik 1 mei naar Moskou ging. Ik heb nog wel een heleboel foto's van musea e.d. die ik hier binnenkort eens zal posten. Het hoogtepunt was (inderdaad) het Artilleriemuseum, echt een prachtig en enorm museum!

Wat de vrouwelijke veteranen precies hadden gedaan kan ik op het internet niet vinden. Waarschijnlijk zullen het vooral veel verpleegsters zijn geweest. Ook in Moskou zag ik behoorlijk wat vrouwen.

Hier trouwens nog een paar foto's van een oefenparade in SPb:

http://www.baltinfo.ru/tops/Repetitciya ... gon-142671

Still waiting Auke

Oja... Zal ik deze zomervakantie eens mee bezig gaan...

De hoogste tijd om mijn belofte na te komen en de rest van de Sint-Petersburgse bezienswaardigheden eens te posten.

Ieder jaar wordt op 27 januari de "Dag van de Volledige Bevrijding van Leningrad van het Fascistische Beleg" gevierd, en Russen zijn erg traag met het weghalen van posters, dus toen ik in februari 2010 in SPb was hingen de posters er nog volop:

De oude kruiser Aurora, die een belangrijke rol had gespeeld tijdens de Russische Revolutie, werd na de Eerste Wereldoorlog gebruikt als trainingsschip. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden haar kanons gebruikt bij de verdediging van Leningrad. Het schip zelf werd meerdere malen gebombardeerd en zonk in 1941. Na de oorlog werd het schip gerepareerd en sinds 1957 is het een museumschip.

http://en.wikipedia.org/wiki/Russian_cruiser_Aurora

De foto's zijn een beetje blauwig, mijn fototoestel is niet de allerbeste, maar het was ook -20:









Later meer.

Bedankt voor het plaatsen! Kan niet wachten op de rest!

Op 17 april 2010 heb ik het Staatsmuseum van de Geschiedenis van Sint-Petersburg bezocht, een groot museum dat die maand een extra uitgebreide en indrukwekkende expositie over het beleg van Leningrad tijdens de Tweede Wereldoorlog had. Het museum (of althans, een filiaal ervan) bevindt zich in het zogenaamde Roemjantsev-huis, een herenhuis dat ooit toebehoorde aan de beroemde minister graaf Nikolaj Roemjantsev (http://en.wikipedia.org/wiki/Nikolay_Rumyantsev).





Spotprenten:



Het museum belicht vooral het persoonlijke lijden van de inwoners van de belegerde stad. Voedsel werd in rap tempo schaars: in juli 1941 kregen kinderen nog 400 gram brood per dag, maar in oktober was dat al gezakt naar 200 gram, en ik november kregen ze nog maar 125 gram brood per dag. Dat is zo'n hompje:




Het hoogtepunt van de expositie is het dagboekje van Tanja Savitsjeva (http://nl.wikipedia.org/wiki/Tanja_Savitsjeva), een meisje dat voor het beleg van Leningrad zo'n beetje is wat Anne Frank voor de Holocaust is. Tanja was 11 toen het beleg begon en hield vanaf dat moment een dagboekje bij. Dit dagboek was later belastend bewijsmateriaal in het Proces van Neurenberg en wordt ook geciteerd in het boek In Europa van Geert Mak. De honger, kou en ziektes troffen ook Tanja's familie, en de laatste pagina's van Tanja's dagboekje bevatten de volgende tekst:

Zjenja gestorven op 28 december om 12 uur 's middags (1941)
Oma gestorven op 25 januari om 3 uur 's middags (1942)
Ljoka gestorven op 17 maart om 5 uur 's morgens (1942)
Oom Vasja gestorven op 13 april om 2 uur 's nachts (1942)
Oom Ljosja op 10 mei om 4 uur 's middags (1942)
Mama op 13 mei om 7:30 uur 's morgens (1942)
De Savitsjevs zijn gestorven
Iedereen is gestorven
Alleen Tanja is nog over

In augustus 1942 werd Tanja met een kindertransport uit de belegerde stad geëvacueerd. In een ziekenhuis overleed ze op 1 juli 1944 aan tuberculose.

Er was trouwens in jaren niet zoveel sneeuw gevallen, ook een hele belevenis:

Nog een poster, "Vrouwen van de overwinning":

Het verhaal van Tanja Savitsjeva is idd ontroerend en pakkend. Prachtige foto's weer!

Op 11 maart 2010 ben ik naar de Piskarjovskoje-begraafplaats (Piskarjovskoje memorialjnoje kladbisjtsje) gegaan. Deze ligt aan de grote prospekt Nepokorjonnych, letterlijk vertaald de "Laan der Onbezwekenen", maar het Engelse "Avenue of the Unvanquished" klinkt toch een stuk beter:







Op de begraafplaats liggen ongeveer een half miljoen slachtoffers van de slag om Leningrad, verdeeld over een aantal massagraven. Er lag een meter sneeuw op de graven, maar de paden waren netjes sneeuwvrij gemaakt. Helemaal in Sovjetstijl is er ook een eeuwige vlam, een standbeeld, zuilen, vlaggen, treurige achtergrondmuziek en heel veel superpatriottische leuzen in de trant van "jullie heldendaden zijn onsterfelijk", "jullie zullen voor altijd voortleven in de harten van nieuwe generaties", "eeuwige roem voor de verdedigers van Leningrad", enzovoort. Deze leuzen zijn al zo vaak gebruikt op oorlogsmonumenten dat ze al hun kracht hebben verloren en zijn verworden tot holle retoriek. Maar niettemin is het een indrukwekkende locatie.

Ik verbleef in Sint-Petersburg aan de Gorochovaja-straat (http://en.wikipedia.org/wiki/Gorokhovaya_Street). De straat heette aan het begin van de 18e eeuw 'Admiraliteitsstraat' en halverwege die eeuw kwam de naam 'Gorochovaja-straat'. In 1918 was in deze straat, op nr. 2, het hoofdkwartier van de Tsjeka gevestigd, een voorvader van de KGB. De straat heette toen 'Commissarisstraat'. De Tsjeka stond onder leiding van de beruchte Feliks Dzerzjinski (http://en.wikipedia.org/wiki/Felix_Dzerzhinsky), die bijnamen had als 'Bloedige Feliks' en 'IJzeren Feliks'. In 1927, kort na het overlijden van Dzerzjinski, werd de straat naar hem vernoemd. In 1991 werd de straat weer hernoemd tot Gorochovstraat. De straat heeft in totaal zeven naamswisselingen ondergaan!

Dit bord op nr. 2 herinnert nog aan Dzerzjinski en zijn Tsjeka:

Auke mooie reportage en prachtige foto's

Op 15 maart 2010 sneeuwde het weer eens, dus een mooi moment om het Museum van de Verdediging van Leningrad te bezoeken. Een vreemd, zeer subjectief museum, zoals wel meer Russische musea zijn. Er hingen van de Duitse zijde vooral veel hakenkruisvlaggen en belachelijke propagandaposters, terwijl er van de Sovjetzijde allerlei verheerlijkende schilderijen en portretten te zien waren. Het museum zag er verder wel erg netjes en verzorgd uit. Ik was de enige individuele bezoeker; wel waren er meerdere groepen basisschoolkinderen en een marineklas. Ik heb nog even meegeluisterd met de gids van een kleuterklas. "Deze medaille hebben jullie vast weleens gezien bij jullie opa's", zei de gids. "Jaaaaaa!!!" brulden al die kinderen in koor. Ik hoorde haar verder meerdere malen de woorden "fascisten" en "Hitlerieten" horen zegen; het woord "Duitsers" heb ik niet gehoord, helemaal in lijn met de hedendaagse geschiedschrijving.





Een Russische professor die ik sprak vond het ook maar vreemd dat militairen naar al die musea moesten. Hij had het over "educating the cannon fodder".



Bombastische en heroïsche Sovjetschilderijen:



Versus duistere en grauwe Duitse schilderijen:



Een vitrine met Duitse uniformen met een houten grafkruis erboven (??):



"Niet zo hadden zij gedroomd Leningrad binnen te gaan." Joh, je meent het, lekker bijdehand:

En nog wat foto's van de expositie: