Het is nu vr maart 29, 2024 4:22 pm




Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 6 berichten ] 
Ardennen: Kaiserbaracke en de moorden in Bande 
Auteur Bericht
koos24
Bericht Ardennen: Kaiserbaracke en de moorden in Bande
Lange tijd is gedacht dat dit een foto was met SS-Standartenführer Jochen Peiper (links)
Later bleek het om de verkenningseenheid van de 1 SS Panzer Division te gaan ( 3.Kompanie Panzer-Aufklärungs-Abteilung 1)

Van 2 mannen zijn de namen bekend:

SS-Unterscharführer Ochsner (met sigaret)
SS-Oberscharführer Persin (staand)
De naam van de chauffeur is onbekend.

Voor de zoektocht naar de namen:
http://www.stiwotforum.nl/viewtopic.php?t=4507

Afbeelding
18 december 1944
Afbeelding
Januari 2011
Afbeelding
Poppenkast (gevonden op internet)
Afbeelding
18 december 1944
Afbeelding
2011


We verlaten het kruispunt Kaiserbaracke en gaan naar Bande
een plaatsje 34 kilometer ten westen van Bastogne.
Het lag in het aanvalsgebied van de 2.Panzer-Division.
Op kerstavond 1944 schoot een SD eenheid 32 jonge mannen
dood in een actie tegen het verzet.

Afbeelding
In deze afgebrandde huizen vonden de executies plaats
De foto's stammen uit februari 1945
Afbeelding
Dezelfde locatie in 2011 het herbouwde cafe en het executie-huis een
monument.
Afbeelding
Achter deze deur vonder de executies plaats
Afbeelding
10 januari 1945 trokken de Duitsers zich terug uit Bande en werden
de slachtoffer voor Cafe de la Poste gelegd ter indentificatie door
familie leden.
Afbeelding
Ter hoogte van de auto's stond de houten barak waarin het Cafe zat.

Afbeelding
De enige overlevende van het bloedbad, Leon Praille, hij sloeg een SD
man in zijn gezicht en zette het op een lopen.

Afbeelding
Afbeelding
Op de begraafplaats van Bande nog steeds de graven van de slachtoffers.


wo jan 19, 2011 10:49 pm
koos24
Bericht Bande: Het complete verhaal
In september 1944 rukten de geallieerde legers in noord-oostelijke richting door Frankrijk en België op,waarbij zij slechts sporadisch tegenstand ondervonden. De Ardennen lagen op de weg die het Amerikaanse 5e Legerkorps volgde en,verspreid over een front van 80 kilometer,bewoog het korps zich voort door zuidelijk België en Luxemburg. De hoofdweg Brussel-Luxemburg kruiste de opmarsroute die door Namen,Bastogne en Arlon ging. Naast de hoofdweg,ten zuid-oosten van Marche,ligt het kleine dorpje Bande. Langs deze weg was in 1944 wat lintbebouwing,maar het eigenlijke dorp lag een paar honderd meter naar het noorden tegen de heuvelrug.
Op 5 september,toen de Amerikaanse legers het gebied naderden,viel een eenheid van de Maquis die een kamp in de nabij gelegen bossen had,een Duitse eenheid aan en doodde drie soldaten. Tegelijkertijd,hezen de inwoners van het dorp de Belgische vlag in afwachting van hun bevrijders. Als represaille voor deze daden staken de Duitsers de volgende dag alle huizen aan de hoofdweg in brand. Twee dagen later kwamen de Amerikanen. De Duitsers trokken terug naar het oosten in de richting van de Siegfried-Linie.

Precies drie maanden later,op 16 december,lag Bande in het centrum van het juist begonnen Von Rundstedt offensief. Een kolonne Duitse tanks,rijdend in noord-westelijke richting,arriveerde op 22 december om 14.00u in Bande. De Duitsers bezetten het dorp en het was opmerkelijk dat een deel van de militairen dezelfde waren als degenen die er in september eerder waren geweest. De burgemeester,Armand Pierre,herkende verscheidene militairen,onder wie drie ordonnansen,die in hetzelfde huis trokken waar ze drie maanden ook hadden verbleven.
Twee dagen later,op de morgen van de 24e december,arriveerde er een groep van ongeveer 25 man gekleed in bruine en groene camouflagepakken,bij de uitgebrande huizen langs de hoofdstraat. Zij droegen allemaal petten met het doodskopinsigne en de witte letters op de patjes op de linkermouw duidden erop dat men te doen had met leden van de Sicherheidsdienst. De SD-eenheid begon onmiddelijk met het arresteren van alle mannen in de leeftijd van 17 tot 32 jaar. De 24e was een zondag en sommige mannen werden uit de kerk gehaald waar zij de kerst-hoogmis bijwoonden. Gevraagd naar de reden van de arrestaties,werd de dorpelingen verteld dat de mannen naar een controlepost werden gebracht ter vertificatie van hun identiteitspapieren. De vrouwen werd verteld dat hun mannen weer voor het kerstdiner terug zouden zijn. Zij waren echter nogal verrast door het feit dat de Duitsers perfect Frans spraken; sommige hadden een steeds accent,anderen spraken plat,terwijl ook Waals en Luiks dialect werd gehoord.
Na ongeveer 70 man te hebben verzameld (enkelen buiten de leeftijdsgroep) werden zij beneden aan de heuvel naar de 'controlepost' gebracht die was ingericht in de overblijfselen van een zaagmolen die naast de hoofdstraat lag. (De molen was het eigendom van de heer Rulkin-Tasiaux en was in september in brand gestoken ). Hier werden zij samen gebracht met andere Belgen uit Grune,een klein gehucht ten zuiden van de hoofdweg.
Om 13.00u begonnen de SD-mensen de gevangenen te verhoren over de gebeurtenissen in september 1944. Terwijl dit aan de gang was,kreeg de burgemeester van Bande de opdracht alle Belgische vlaggen in het dorp te verzamelen die allemaal in de oven van de molen werden verbrand.
Tijdens de verhoren,die tot 17.00u duurden,werd er door de Duitsers om wijn en cognac gevraagd. Albert Schmitz werd 'overgehaald' 200 flessen limonade te brengen in ruil voor zijn vrijheid en de Duitsers boden aan een boer,Armand Toussaint,en zijn zoon vrij te laten voor de levering van twintig flessen cognac. Toen hij terugkwam in het dorp om het gevraagde te gaan halen,vroeg Toussaint aan de Werhmachtofficier die in zijn boerderij was ingekwartierd om voor de gevangenen te bemiddelen. Dit beloofde de officier maar kwam al spoedig weer terug zeggend, 'ik kan niets voor u doen,deze militairen zijn vreemdelingen. Zij moeten voor Kerstmis iets te drinken hebben. Ga en breng wat ze willen'.
Tegen de avond werden de jongemannen afgezonderd en naar buiten gebracht waar zij in drie rijen voor de molen werden opgesteld. Al hun bezittingen werden afgenomen. Met hun handen boven hun hoofd werden de gevangenen afgevoerd langs de hoofdweg naar het uitgebrande Cafe de la Poste waarvan ene Marechal eigenaar was. Na het bevel halt te houden werden zij gedwongen zich om te draaien met hun gezicht naar de straatkant. Er waren er bij elkaar 33 en zij werden bewaakt door zeven of acht militairen bewapend met geweren en machine-pistolen. Drie officieren hadden het bevel. Na een korte bespreking gingen twee officieren terug naar de molen,de leiding overlatend aan de andere officier die ook met de verhoren belast was geweest en die Frans met een Parijs accent sprak. Hij ging het uitgebrande huis naast het cafe binnen,dat van de heer Bertrand.
Een Feldwebel,klein van postuur,ongeveer 40 jaar,kwam toen op de laatste man in de voorste rij af en legde een hand op diens schouder. Op dat moment had geen van de gevangenen een idee van wat er ging gebeuren. Zij keken hoe de Feldwebel de man meenam naar de deur van Bertrand's huis. Toen hij naar binnen ging en uit hun gezichtsveld verdween,weerklonk er een geweerschot.
De Duitsers keerde terug en legde zijn hand op de laatste man in de tweede rij en leidde hem op dezelfde manier weg. Een ander schot volgde. Tegen deze tijd moesten de overgebleven 31 man geweten hebben wat hun te wachten stond. Zodra een gevangene de deur binnenging schoot een SD man die achter de deur stond,zodat hij van buiten af niet gezien kon worden,het slachtoffer in de nek en met een kniebeweging duwde hij het lichaam de kelder in. Als een gevangene nog geluid gaf volgde onmiddellijk een tweede schot.
Nadat er twintig man waren geëxecuteerd was het de beurt van de 21-jarige Leon Praille. Hij had vanaf het eerste schot geweten wat hun lot zou zijn. Hij begreep wat er zou gebeuren als ze allemaal als makke schapen op hun beurt bleven wachten en hij probeerde de anderen over te halen te ontsnappen en de bewakers te overvallen. Hij bezwoer dat zij niets te verliezen hadden maar de anderen waren te bang en niet in staat te reageren.
In ieder geval was Leon niet van plan zichj als een lam naar het slachthuis te laten brengen. Toen het zijn beurt was zag hij dat de Feldwebel huilde. Toen zij beiden een paar meter van de deur verwijderd waren raapte Leon al zijn moed bij elkaar en sloeg de Duitser in zijn gezicht. Hij rende de weg over en ploeterde door de rivier de Wanne naar de overkant. De bewakers hielden hem al die tijd onder vuur maar waren niet in staat hem te raken. Hoewel hij daarna geprobeerd heeft de Amerikanen te bereiken,is hem dat door de vele Duitse patrouilles niet gelukt. Hij is terug gegaan en heeft zich verstopt in de schuur van zijn oom.
Ondertussen ging het Kerstnacht-bloedbad door. Toen alle 32 mannen waren vermoord,legden de Duitsers drie lagen planken over de lichamen. De kelder lag open onder de blote hemel en toen de nacht viel bedekte al gauw een laag sneeuw de sporen van de afschuwelijke misdaad.
In de late namiddag waren de burgemeester van Grune en een leraar,de heer Chardonne,naar Bande gekomen om te proberen de gevangenen vrij te krijgen. Toen zij bij de molen kwamen was het ongeveer 18.00u en zij vonden er alleen de oudere gevangenen. Nadat zij hun verteld was te verdwijnen liepen zij wat verloren de weg op in de richting van het huis van Bertrand. Zij hoorden van dichtbij schoten vallen maar een Duitse soldaat belette hun verder te lopen en beval hun weg te gaat. Terwijl zij wegliepen zagen zij de mannen in twee rijen voor het Cafe de la Poste staan. Bij het verlaten van de hoofdweg om een smal pad in te slaan hoorden zij meer schoten en machinegeweervuur.
Op maandag - eerste Kerstdag - werden nog eens 33 Belgen in het dorpje Roy,een kilometer ten noorden van Bande,verzameld. In de middag werden zij naar de molen van Rulkin gebracht en op dezelfde wijze verhoord als de mannen van Bande en Grune. Om ongeveer 21.00u werden twee man,Georges en Raymond Malerpre,eruit gehaald. Terwijl de anderen werden vrijgelaten,werden de twee broers naar het huis van Bertrand gebracht waar zij werden doodgeschoten en in de kelder geworpen.
De volgende dag kwam de bevrijding van Bastogne,27 km verder,op de weg naar Luxemburg,en de slag nam een wending in het nadeel van de Duitsers. Op 10 januari ontruimden de Duitsers Bande,dat de volgende dag door de Britten werd bevrijd. Bij de aankomst van de geallieerde troepen,bracht de burgemeester aan de hoogste Britse officier verslag uit van het bloedbad en vroeg hem in gezelschap van de enige overlevende mee te gaan naar de plaats des onheils. De legerfotografen,de sergeanten Hardy,Covey en Lawrie,kregen de opdracht de terreurdaad tot in de kleinste details vast te leggen. De sneeuw was verscheidene centimeters dik en na deze te hebben weggeruimd en de planken te hebben verwijderd,kwam een gruwelijk tafereel te voorschijn. De lichamen,stijf en bevroren,werden eruit gehaald en voor identificatie naar het Cafe de la Poste gebracht. Alle slachtoffers hadden een schotwond in de nek.
Het was niet gemakkelijk de lichamen bedekt met bloed en dicht geklemde handen te identificeren en het moet voor de familieleden een hartverscheurende taak zijn geweest.
Slecht acht van hen waren inwoners van Bande. De anderen,behalve de Malempre broers,Roy en Paul smitz,Alphonse Leroy en Louis Pétron uit Grune,waren vluchtelingen uit de omliggende dorpen.
De artsen Max Lahaut en Marcel Férer onderzochten alle lichamen en stelden vast dat de slachtoffers ook beschoten waren toen ze in de kelder lagen,want er waren er veel bij die schotwonden hadden in andere delen van het lichaam. Kogels die uit de lichamen verwijderd werden en patroonhulzen werden onderzocht door de Belgische Kapitein-Commandant Beaten en Generaal-Majoor Mage die vaststelden dat er zeker twee soorten 9-mm wapens waren gebruikt. Zeventien hulzen kwamen waarschijnlijk uit een Schmeisser machinepistool,en drie uit een soortgelijk wapen. Men geloofde niet dat er een pistool gebruikt was en het officiële rapport van de ballistiekexperts vermeldde: 'Hoewel het erop lijkt dat er maar een man schoot,althans op de eerste gevangenen,is het niet mogelijk met zekerheid te zeggen of er nog een tweede persoon geschoten heeft en of de afzonderlijke schoten en de salvo's door een en dezelfde man zijn afgevuurd.
Bij het Belgisch Koninklijk Besluit van 13 december 1944 was er reeds een commissie ingesteld die de opdracht had een onderzoek in te stellen naar op Belgisch grondgebied gepleegde oorlogsmisdaden. Van iedere zaak moest een apart dossier worden samengesteld zodat de schuldigen snel konden worden berecht. De leden van de commissie die het bloedbad in Bande moesten onderzoeken arriveerden op 9 februari in het dorp. Natuurlijk was Léon Praille,de enige overlevende de belangrijkste getuige. De commissie kreeg de beschikking over het rapport van Luitenan Valcke,verbindingsofficier bij de 51e divisie Schotse Hooglanders,gedateerd 28 december 1944. Voorts over de medische rapporten van de artsen die de lichamen hadden onderzocht,de rapporten van de ballistiekexperts,de verslagen van een onderzoek door de auditeur-militair uit Namen en Arlon en de gerechtelijke stukken samengesteld door Kapitein Victor Darling van het XIIe Amerikaanse Legerkorps.
Hoewel er in de eenheid van de Duitse Wehrmacht in Bande militairen zaten die er drie maanden voor het bloedbad ook waren geweest kwam de commissie na een grondig onderzoek tot de conclusie dat deze niet verantwoordelijk waren voor de slachting. Verschillende leden van de wehrmacht die ingekwartiert waren in het dorp hadden hun leedwezen uitgesproken over wat er was voorgevallen. Zij hadden de dorpelingen verteld dat zij het onderdeel niet kenden. Toen een van deze militairen de manschappen in de hoofdstraat vroeg tot welk onderdeel ze behoorden kregen ze te horen: 'Speciale Himmler troepen' en 'wij hebben geen eigen onderdeel,wij zijn een Standgerecht!.'
Men kwam tot de conclusie dat het grootste deel van de manschappen van deze speciale eenheid,had gebivakkeerd in een treinwagon die op de spoorlijn stond die aan de noordkant van de hoofdweg liep juist achter de molen. Vastgesteld werd dat het een SD (Gestapo) eenheid moest zijn geweest. Een Duitse officier,Luitenant Spaan ingekwartierd in Bande,vertelde een dorpsbewoner dat Himmler persoonlijk orders had gegeven om dertig mannen te executeren om de drie Duitsers die in september door de ondergrondse gedood werden,te wreken. Nog eens twee moesten er worden doodgeschoten voor de moord op een Belgische collaborateur in juni 1944.
Door het overheersende Franse accent van de groep,bracht men hen in verband met een eenheid die soortgelijke misdaden had begaan in Givry en Noville. Daardoor kon de commissie ten minste een man - Ernst Haldiman - een Duits sprekende Zwitser uit Pfeffingen achterhalen.
Haldiman groeide op in Zwitserland en werd opgeleid voor de handel. Na een gevangenisstraf van achttien maanden te hebben uitgezeten wegens diefstal,ging hij in 1938 naar Frankrijk om werk te zoeken. Vanaf juni 1942 werkte hij in het oefencentrum voor het Duitse leger in La Valdahon,maar het jaar daarop zat hij weer voor diefstal in de gevangenis.
Na ontslag uit de gevangenis,nam Haldiman op 15 november 1943 dienst bij de SS in Dijon en werd in december bevorderd tot Unterscharführer. Hij deed dienst op verscheidene standplaatsen maar meestal in Elzas-Lotharingen. Hij liep wat lichte verwondingen op tijdens een luchtaanval op Freiburg-im-Breisgau. In december 1944 werden zijn en andere SD-eenheden opgenomen in het 'SS-Kommando zu besonderer Verwendung 8',een onderdeel van ongeveer 200 man.
Volgens de aanklacht tegen Haldiman was de eenheid ingedeeld bij de 8e SS-Pantzer Division om deel te nemen aan het Ardennenoffensief. Bedoeld zal echter zijn de 2e SS-Panzer Division. Het onderdeel dat naar Bande werd gezonden stond onder leiding van Untersturmführer Krüger.
Na de oorlog,op 3 februari 1946,ging Haldiman illegaal de Zwitserse grens over maar hij werd gepakt door de politie en gevangen gezet. Op 28 januari 1948 werden hem door een Zwitserse krijgsraad de volgende punten ten laste gelegd: het zonder toestemming in vreemde krijgsdienst treden,moord en medeplichtigheid aan moord.
Haldiman bekende dat hij deel had uitgemaakt van de SD-eenheid in Bande op 24 december 1944,maar dat hij alleen maar de slachtoffers naar de deur van het huis had gebracht,waar zij werden neergeschoten. Hij beweerde dat twee Franse leden van het SS-Kommando de schoten hadden gelost. Een hield de gevangene vast terwijl de andere hem met een machinepistool neerschoot. Hij zij dat de twee tijdens het bloedbad soms van plaats verwisselden en dat andere leden van de groep bij de laatste Belgen mee hadden gedaan aan de moordpartij. Als zovele voor hem die aangeklaagd waren voor oorlogsmisdaden,beriep Haldiman zich erop dat hij alleen maar de orders had uitgevoerd.
Op 28 april 1948 sprak de krijgsraad het vonnis uit,waarbij Haldiman op alle punten schuldig werd bevonden. Het hof accepteerde als verzachtende omstandigheid het feit dat de beschuldigde niet had aangezet tot de moordpartij en had gehandeld op bevel. Daarom vroeg het Hof niet om levenslang maar werd hij veroordeeld tot twintig jaar met aftrek van 396 dagen voorarrest,alsmede enkele bijkomende straffen.
Haldiman was al door het Franse hof van Justitie in Besançon op 21 augustus 1945 bij verstek ter dood veroordeeld voor spionage en het aangeven van Franse verzetsmensen aan de Duitsers. Hij zat zijn straf uit in de Liestalgevangenis,waar hij onder een streng regiem werd geplaatst. Op 27 juni 1960 werd hij voorlopig op vrije voeten gesteld.
Volgens het bureau van de advocaat-generaal van de krijgsraad in Brussel,is Haldiman het enige lid van het SS-Kommando No.8 dat heeft terecht gestaan en dat veroordeeld is voor het bloedbad in Bande.


wo jan 19, 2011 11:00 pm
Harro
Bericht 
Of dit mannen van de 3./SS-Pz.AA1 zijn valt ook nog te bezien hoor. Feit is dat zij zich ophouden op de route van Schnelle Gruppe Knittel en niet op de route van Peiper (die meer noordelijk liep). Door een foute identificatie door het IPW ging dit als "Peiper" de boeken in en er moest zelfs een ingezonden brief van Peiper zelf aan te pas komen dat hij het echt niet is. Logisch ook want nog los van het feit dat Peiper en deze man volstrekt niet op elkaar lijken betreft het hier een SS-Unterscharführer terwijl Peiper toch echt een veel hogere rang had. Persin en Ochsner zijn namen waar Jean-Paul Pallud mee kwam toen hij zijn "Then and now" boek publiceerde, maar hij noemt enkel die namen zonder een eenheid te noemen en ik heb geen flauw idee wat zijn bron voor die informatie is, de veteranen die ik het vroeg hadden nog nooit van Persin en Ochsner gehoord en dat maakt het gezien de vele andere verkeerde namen die Pallud bij foto's plakte allemaal erg onduidelijk en onbetrouwbaar. Wat mij betreft kunnen ze van 3./SS-Pz.AA1 zijn (met zoveel nieuwe gezichten kort voor het begin van het offensief was het verre van een kliek waarin iedereen elkaar kende) maar de staf van de aan de Schnelle Gruppe toegevoegde artilleriebatterij is ook een kandidaat want die hadden ook Schwimmers en gebruikten dezelfde route (maar op de namenlijst van die batterij, die bewaard is gebleven in het BA-MA, staan geen Ochsner of Persin).


do jan 20, 2011 1:05 am
Bestuur STIWOT
Avatar gebruiker
Jeroen

Geregistreerd:
za maart 13, 2004 10:20 pm
Berichten: 4956
Woonplaats: Helmond
Bericht 
Comu schreef:
Volgens mij is de vaststelling van de eerste foto en de misvatting daarom heen al eens ergens in een topic beschreven. Iemand die dat nog weet te vinden?


http://www.stiwotforum.nl/viewtopic.php?t=4507 :?:

_________________
"When you go home, tell them of us and say, for your tomorrow, we gave our today." - 2nd (British) Division War Memorial, Kohima.


do jan 20, 2011 9:20 am
Profiel WWW
koos24
Bericht 
Tijdens wat speurwerk naar wat achtergrond informatie over de moorden in Bande
kwam ik er achter dat er een fout zit in "Battle of the Bulge throug the lens"
Deze wijst een verkeerde locatie aan als plaats delict.
Aangezien ik voor een andere fotoserie (Bende van Nijvel) in de buurt was besloot ik de goede locatie te fotograferen.
Ik heb de fotoserie aangepast en hierbij 2 extra.

Afbeelding
Afbeelding
De kelder waar de slachtoffers na hun executie ingegooid werden is
bewaard gebleven en is nu onderdeel van het monument.


zo jan 23, 2011 11:05 pm
Paddy_ABL
Bericht Re: Ardennen: Kaiserbaracke en de moorden in Bande
Extra informatie & foto's over het bloedbad in Bande:
http://www.ablhistoryforum.be/viewtopic.php?f=24&t=475


wo okt 05, 2011 12:54 pm
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Forum gesloten Dit onderwerp is gesloten, je kunt geen berichten wijzigen of nieuwe antwoorden plaatsen  [ 6 berichten ] 


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 7 gasten


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Alle rechten voorbehouden © STIWOT 2000-2012. Privacyverklaring, cookies en disclaimer.

Powered by phpBB © phpBB Group