In de ogen van de Amerikanen waren de Engelsen op tactisch gebied niet al te snugger. Hollywood heeft het zelfs verfilmd in "a bridge too far" waarbij een Amerikaan in discussie is met een Britse commandant over de vraag waarom ze niet verder oprukken naar Arnhem.
En ook kapitein Winters heeft niet veel op met de Britse tactiek:
Citaat:
Een paar dagen voordat het regiment naar Zetten was gegaan, werden Winters en nog een paar officieren vooruitgezonden om de ligging van het gebied te bekijken. Toen zij daar waren, lanceerden de Britten een grote aanval op de Duitse stellingen. Winters sloeg het gevecht op veilige afstand met een huiverende fascinatie gade. Een tapijt van Britse troepen met hun soepbordhelmen ontrolde zich achteloos, bijna zorgeloos, over het terrein. De soldaten droegen hun Lee Enfieldgeweren losjes in hun hand; de officieren hielden hun wapens in de holster. Toen het verwachte Duitse vuur losbrandde, werd er niets gedaan om het te ontwijken, niemand zocht dekking. Ze sjokten gewoon verder. Waar zijn ze in hemelsnaam mee bezig, dacht Winters. Het tafereel deed hem denken aan een slag uit de Burgeroorlog, waarbij linies soldaten zich over open terrein voortbewogen onder vernietigend vijandelijk vuur ondanks ontstellende verliezen. Het was heel edel, maar ook heel dom. Winters schudde vol ongeloof zijn hoofd bij zoveel gebrek aan tactisch besef en de ogenschijnlijke onverschilligheid voor verliezen bij de Britse bevelhebbers, vooral in het licht van de slinkende Britse reserves aan mankracht.
‘Zoiets had ik nog nooit gezien,’ vertelde Winters later aan Nixon. ‘De moffen hakten hen gewoon in de pan. De hele actie was totaal zinloos.’
Larry Alexander, Biggest Brother
Alleen vraag ik me af: "Hoe schilderen de Britten de Amerikanen af?